Personal Space

Lieve allemaal,

Wat gaat de tijd snel. Week drie zal morgen aanvangen en dat betekent dat ik al bijna op de helft van mijn stage zit. Ik zal de school alweer moeten verlaten tegen de tijd dat ik daar hopelijk zo goed als ingeburgerd ben. Helemaal ingeburgerd, beter gezegd aangepast, zal ik nooit kunnen zijn in India. Hoe langer ik hier verblijf, hoe meer situaties ik tegenkom waarin ik streng tegen mezelf moet blijven zeggen dat 'dit nu eenmaal India is' en 'dat dit hier blijkbaar heel normaal is', wil ik het uitten van mijn frustraties kunnen tegenhouden. Zo kan ik me bijvoorbeeld mateloos irriteren wanneer mensen zich 'opzettelijk' binnen mijn 'personal space' bevinden, iets dat hier heel normaal schijnt te zijn. Zo zat ik vanochtend rustig in de bus, toen er een vrouw continu met haar kruis in mijn schouder stond te duwen, terwijl ze net zo goed een stap naar achter had kunnen doen (mijn boze blikken hielpen slechts eventjes en mijn arm wegtrekken had ook geen zin, aangezien ik het op mijn buik kon schrijven dat ze zich dan nog verder in mijn richting zou verplaatsen). Daarnaast ging er onderhand een andere vrouw uitgebreid tussen mijn benen staan, terwijl ze net zo goed een stap naar achteren had kunnen doen. Ook hield Lotus zich laatst aan een paal vast in de bus, toen een andere vrouw besloot lekker met haar blote oksel op haar hand te gaan staan leunen...
Gisteren stond ik even op Lotus en Manon te wachten op straat, toen er een man regelrecht op me af kwam lopen, terwijl hij me recht in mijn ogen aankeek. Ik had dit 'grapje' hier al eerder meegemaakt en ging er dus van uit dat ook hij op het laatste moment wel zou uitwijken... maar neehoor, deze vriend vond het leuk om 'per ongeluk expres' vol tegen me op te lopen en nog even lekker tegen me aan te blijven staan.
Het continue nastaren, dringen, genoodzaakt zijn dicht tegen Indiers aan te staan in de overvolle bussen, voordringen, stank, ongeduldigheid, vieze gewoonten, lawaai, getoeter en chaos, zijn punten waar ik maar moeilijk aan kan wennen.
Toch geniet ik hier volop van alles wat ik meemaak en ik besef ook heel goed dat ik hier prachtige ervaringen voor de rest van mijn leven op doe.

Het lesgeven gaat over het algemeen steeds beter en ik begin steeds meer tactieken te ontwikkelen om de zwijnenstal enigsinds onder controle te houden. Zo is het mij inmiddels duidelijk dat ogen veel meer zeggen dan woorden. Bepaalde stoorzenders blijf ik nu net zo lang indringend en geirriteerd aankijken, tot ze beseffen dat ze misschien maar even beter hun mond kunnen houden en naar het bord kunnen kijken.

Ondanks mijn strenge optreden, dat overigens zeker hard nodig is, probeer ik te blijven beseffen uit wat voor thuissituatie deze kinderen komen en hoe weinig ze van huis uit meekrijgen. Trauma's, die velen van hen ongetwijfeld zullen hebben meegemaakt, kunnen een hoop verklaren over het gedrag dat wordt vertoond. Gisteren was ik wel even geshockeerd toen ik bij een kereltje uit een van mijn klassen zag dat een van zijn polsen geheel omringd werd door grote littekens. Kan haast niet anders dan dat dit het gevolg van een mislukte poging om zijn pols door te snijden is geweest...

Woensdag heb ik een ochtend meegelopen met een ander project, genaamd Anna Vahini, dat voedsel brengt naar verschillende centra verspreid in Bangalore. Ik moest wel even slikken toen ik in het busje stapte met twee vreemde mannen en ik ook nog mijn stoel moest delen met een van hen, aangezien er maar twee plaatsen beschikbaar waren. We reden over extreem hobbelige zandweggetjes, warbij ik mijn uiterste best moest doen mijn maaginhoud binnen te houden. Gelukkig kwamen we al snel aan bij onze eerste stop: een opvangcentrum voor gehandicapten. Een van de bewoners vertelde enthousiaste verhalen tegen me (ik knikte maar instemmend, aangezien ik het grootste deel niet kon verstaan), terwijl de twee mannen bezig waren het busje met eten uit te laden. Al snel vertrokken we weer met ons busje en ookal wist ik dat deze situatie geheel betrouwbaar zou moeten zijn, ik kon mijn gevoel niet geheel onderdrukken, aangezien ik hier heb geleerd altijd achterdochtig en op je hoede te zijn. Ik vroeg dan ook direct hoe ver het zou zijn naar de volgende stop... het antwoorde luidde 1 kilometer, vervolgens werd dit verlengd tot 3 of 4 kilometer, om vervolgens elke lange 5 minuten tehoren te krijgen dat we er 'bijna' zouden zijn... Erg ontspannen voelde ik me niet en ik was dan ook blij toen we aankwamen bij het kleine schooltje dat onze eindbestemming was. Er waren slechts een paar lokaaltjes, waarin ik geen tafels en stoelen heb kunnen ontdekken. Buiten barstte het van de kleuters die allemaal razend enthousiast waren om mijn komst en natuurlijk allemaal met me op de foto wilden.

Gisteren zijn we naar een groot National Park geweest, waar we alle drie grote verwachtingen van hadden. We vertrokken in alle vroegte en een paar lange busritten en files later, kwamen we aan bij een groot commercieel 'pretpark' achtig gebeuren. We hebben direct de safari bus genomen en hebben een indrukwekkende tour gemaakt langs loslopende leeuwen, tijgers, beren en ander 'wild'. Alle hekken en sluiswerkingen die we passeerden, gaven mij meer het idee dat ik in een grote dierentuin was beland in plaats van in een wildreservaat. Ik heb me mateloos geirriteerd aan de safari-guide, die om de haverklap aanbood foto's te maken met mijn camera, terwijl ik overduidelijk 'nee' zei *ik weet heus wel hoe een krokodil eruit ziet, daar hoef ik niet tien dezelfde foto's van, waarbij het grootste deel van de foto ook nog ingenomen wordt door de tralies die voor het raam zitten* en die continu op mijn schouder tikte: 'kijk, daar zit nog een leeuw!' *ik heb ook ogen waarmee ik dondersgoed kan zien dat daar een leeuw zit*. Na afloop blokkeerde onze leuke gids voor ons drieen (blanke touristen staat hier duidelijk synoniem voor geld) opzettelijk de uitgang van de bus, aangezien hij nog een fooi van ons tegoed dacht te hebben, terwijl
alle Indiers toch echt overduidelijk zonder fooi de bus uit wandelden. Om gedoe te besparen boden we hem 10 rupee aan, om vervolgens te horen te krijgen dat hij 100 wilde, de schooier! Opstandig zijn we zonder fooi de bus uitgelopen.
Dit brengt me meteen op het punt, dat we al direct van onze 'mama' Shobha hadden geleerd, dat we alleen extraatjes moeten geven aan eerlijke Indiers. Wanneer een tuktukker zonder zuchten en klagen zijn meter aan zet, weet je dat je niet wordt afgezet achteraf en verdient hij dan ook een beetje extra.

Gisteravond zijn we uit eten geweest bij de 'luxe' pizzahut. We trokken al direct veel aandacht onder het personeel en er werd heel wat gesmoest en gewezen in onze richting. Uiteindelijk had een ober het lef om Manon mede te delen dat ze 'zo erg leek op een actrice uit een bollywood film'. Toen Manon later aan diezelfde ober vroeg of hij de naam van deze film voor haar wilde opschrijven, schreef hij zijn eigen naam en telefoonnummer op... en bedankt.

Wat ik nog even wil mededelen, dat we onze reservering voor een minstens 35 uur durende treinreis hebben gecancelled. Probleem was dat we met de trein pas 5 dagen later in Agra aan kunnen komen, dan wanneer we onze weg via de lucht vervolgen. 5 dagen op 3 weken is lang en dus hebben we besloten om laf met het vliegtuig te gaan en 5 dagen langer te genieten van het mooie Rajastan.

Wist je dat:

- Manon en ik een paar dagen geleden door drie bedelende travestieten in felgekleurde sari's werden achtervolgd?
- Er opvallend veel burka's rondlopen in Bangalore centrum, maar dat het er duidelijk minder extremistisch aan toe gaat dan in arabische landen? Zo komt bij een groot deel van deze vrouwen het haar onder haar burka vandaan, spotte ik een burka met een knalgroene hoofddoek om, zag ik een burka lopen met een grote burberry tas, zie je vaak felgekleurde broeken onder burka's vandaan komen, en zag ik zelfs een vrouw de hoofddoek van haar burka omdoen op straat...
- Manon een heerlijk-klinkende Mango shake had besteld en dat deze extreem vies en uitsluitend naar zout, peper en masala kruiden bleek te smaken?
- Ik pas 1 kakkerlak heb ontmoet?
- Er een docent bijna omviel van verbazing toen ze hoorde dat er geen mango bomen groeien in Nederland?
- We laatst nieuwe bewoners op onze kamer hebben aangetroffen: een massaal mierennest, waardoor ik mijn laatste uit mijn mond gespaarde borrelnoten uit Nederland diende weg te gooien?
- We laatst nietsvermoedend op slippers door een drassig grasland liepen om vervolgens door zowel een groep kindjes als een man, schreeuwend vanaf zijn penthouse, gewaarschuwd te worden dat het daar barstte van grote, giftige slangen?

Ik ga zo maar eens op huis aan. Er wacht nog een grote pan rijst op me en ik moet nodig mijn biologie les voorbereiden voor groep 9, waar ik morgen voor het eerst les aan zal gaan geven, spannend!

Liefs,
Daphne