Aangekomen na een lange reis

Beste lezers,
Daar zit ik dan, op een bankje in de gang van het guesthouse van TLM (The Leprosy Mission) in Nilphamari in het noorden van Bangladesh. Ik zal meteen zeggen dat ik nooit eerder zo’n grote cultuurshock heb gehad als ik nu ervaar in dit land. Na een goed verlopen vlucht, een overstap in Dubai en een nacht niet slapen, kwamen we om half negen ’s ochtends (lokale tijd) aan in Dhaka. In Nederland is het momenteel net vier uur ’s middags geweest, in Bangladesh is het vijf uur later en dus nog vroeg in de avond, maar het voelt alsof het ergens diep in de nacht is.

Ik zal maar even bij het begin beginnen. Na aankomst op de luchthaven van Dhaka, het transport naar een guesthouse van TLM in Dhaka en een oppeppend ontbijt in het guesthouse, stapten we in het busje dat ons grofweg naar de andere kant van het land heeft gebracht. De tocht duurde zo’n negen uur en dankzij mijn reispilletjes tegen wagenziekte heb ik hier erg van kunnen genieten. Wat is er veel te zien onderweg! Je weet gewoon niet waar je moet kijken, overal zie je dingen gebeuren die je in Nederland nooit tegenkomt. Om te beginnen het verkeer: geen stoplichten, geen verkeersborden, geen snelheidsbepalingen, geen lantaarnpalen en ik ga me ook afvragen waarom er nog strepen op de weg staan om de banen aan te geven aangezien het lijkt alsof iedere weggebruiker hier zijn eigen geïmproviseerde rijbaan creëert. Het is één grote chaos en ik had al direct besloten maar niet voor me uit te kijken wat er op de weg gebeurd en te doen alsof ik met een gerust hart deelneem aan dit verkeer. Op momenten dat de chauffeur plotseling hard moet remmen omdat hij bijvoorbeeld op één haar na een riksja omver rijdt, is het moeilijk deze gedachten voort te zetten. Ook erg geruststellend zijn de momenten dat een bus recht op je af komt en er op dat moment binnen no time besloten moet worden welke van de twee weggebruikers gaat uitwijken naar de berm (waar dus ook mensen lopen), aangezien er anders een frontale botsing ontstaat. Genoeg over het verkeer, er valt niks aan te veranderen en bovendien lijkt de chauffeur nergens van op te kijken, aangezien hij dit vast meer dan gewend is.

Bangladesh behoort tot de dichtstbevolkte landen ter wereld en dat is dan ook zeker te zien. Overal overvolle bussen en treinen en zelfs op de daken daarvan wordt elke vierkante meter benut door zittende/liggende passagiers. Overal zijn mensen druk in de weer met hun alledaagse bezigheden (die van dag tot dag nauwelijks zullen verschillen) en het trekt dat ook zeker de aandacht wanneer er ineens een blanke voorbij komt (touristen vind je hier nauwelijks). Mensen willen met je op de foto, maken onbeschaamd en vooral niet onopvallend foto’s van je en blijven je zo lang mogelijk nastaren. Bij aankomst in het guesthouse in Dhaka werd ik er direct op gewezen dat mijn decolleté te laag zou zijn en er werd verzocht of ik een ander shirt uit mijn koffer aan wilde trekken. Nou had ik voor Nederlandse standaarden een relatief hoog gesloten shirtje aan en liet ik dan ook meteen weten dat ik geen beter alternatief voor handen had. Het gevolg: de komende twee weken een sjaal dragen, heerlijk in deze hitte!

Om nog even op de bevolking terug te komen: ik sta er versteld van hoe hard iedereen, jong en oud, zowel in de stad als op het platteland, de hele dag door aan het werk is. Voor velen hier is het leven een kwestie van overleven en iedere dag moet er weer even hard gewerkt worden om net genoeg geld te verdienen om van te kunnen leven. Het platteland is een schitterend gezicht met zijn uitgestrekte rijst- en tarwevelden waar hier en daar vrouwen, die aan het werk zijn, boven uitsteken in prachtige felgekleurde sari’s. Opvallend is dat je mensen alles wat je maar kunt bedenken op hun hoofd ziet dragen en vaak zijn deze pakketten zo groot dat je het hoofd eronder nauwelijks meer kunt zien. Ook de fietsen zijn volop beladen, vaak met veel te veel op elkaar gestapelde zakken goederen of bijvoorbeeld met boomstammen die zowel aan de voor- als achterkant van de fiets meters uitsteken.

Nog een laatste puntje voor vandaag: de mensen eten hier alles met hun handen. Dit hebben wij in een restaurant ook meteen ervaren en het was voor de Bengalen duidelijk zichtbaar dat wij dit niet gewend zijn. Aangezien ik linkshandig ben, heb ik de neiging ook met mijn linkerhand te eten. Echter, voor de Bengalen moet dit een erg vreemd gezicht zijn, aangezien zij gewend zijn hun achterwerk met hun linkerhand af te vegen. Ik kan er in het vervolg dus maar beter op letten dat ik uitsluitend met mijn rechter hand eet.

Genoeg voor vandaag,
Groetjes!