'Aunty' 'aunty'

Lieve lezers,

Zo, nog maar 2 dagen verder sinds mijn vorige blog en er is hier alweer zo veel gebeurd dat ik niet zou weten hoe ik het in het kort op papier zou moeten zetten, willen jullie niet tijdens mijn ijlenlange verhaal in slaap vallen.

Inmiddels heb ik mijn eerste twee lesdagen er op zitten... eerste reactie? Chaos, bende, nooit geweten dat mijn stem zoveel geluid kan produceren, doodvermoeiend, maar ondanks dit alles toch echt super leuk!

Het is wel duidelijk dat deze kinderen van huis uit niks meekrijgen. Het is 1 grote zwijnenstal, waarin iedereen om de 2 seconde van zn stoel op staat (om vervolgens hardhandig door juffrouw daphne terug gedeponeerd te worden) , waarin iedereen door elkaar schreeuwt om te proberen er bovenuit te komen en te laten weten dat hij/zij het antwoord op mijn vraag weet, waarin het zeker niet zelden is dat de kinderen elkaar onderling beginnen te slaan en haren te trekken... Ben er wel achter gekomen dat al die schattige snoetjes lang niet zo schattig zijn als ze lijken.

Toch moet ik stiekem toegeven dat ik er wel van kan genieten om een poging te doen de touwtjes in handen te nemen, zonder de hulp van een docent. Ik schreeuw m'n stem schor en deel zelfs heuze straffen uit:) Zo heb ik vanmiddag nog een extreem irritant kereltje nog achter m'n bureau op de grond gedropt, zodat hij de rest van de klas niet meer kon zien en dus niet meer lastig kon vallen. Ergens vind ik het hard om zo streng te zijn, aangezien dit allemaal kindjes zijn die niet beter weten dan een leven in de sloppenwijken en waar ik dus ook niet van zou kunnen verwachten dat ze in staat zouden zijn zich op school te gedragen. Aan de andere kant blijkt een harde aanpak zeker nodig willen de kinderen uberhaupt nog iets kunnen leren. Helaas nemen de docenten lang niet altijd het goede voorbeeld; zo was bijvoorbeeld een docent vandaag uitgebreid door de Engels les van Manon heen aan het bellen en had een andere docent vouwblaadjes van Lotus gestolen (waarschijnlijk met het doel die aan haar eigen kinderen te geven...)


Ik heb nog nooit eerder zo genoten kleine rustmomentjes in een klas, die helaas meestal niet langer dan 5 seconde duren.
Toen ik vanmiddag mijn groep 5B binnenliep, was het 1 groot kippenhok, niet te filmen gewoon: jochies waren massaal in een grote bordenwisser battle met elkaar. Iedereen was elkaar ermee in z'n gezicht aan het slaan en krijtjes vlogen door de klas, de helft stond op z'n tafel etc etc....
Nog een voorbeeldje: ik besloot vanmiddag te gaan kleuren met groep 5A, het werd al meteen duidelijk dat dit geen gebruikelijke gang van zaken is. Toen ik nietsvermoedend aan kwam zetten met een grote pot vol kleurpotloden, stortten de kinderen zich massaal boven op me en begonnen ze allemaal te graaien in de pot. Iedereen duwen en trekken, als uitgehongerden die vechten om de laatste boterham... Hieruit blijkt maar weer dat ik hier nog veel moet leren en niet zo naif moet zijn om te denken dat een rustig lesje kleuren er wel in zit. Ik heb de pot buiten bereik van de kinderen gezet, net zo lang geschreeuwd tot alle kinderen terug op hun stoel zaten en net zo lang gewacht tot het muisstil was en toen slechts kleurpotloden uitgedeeld aan kinderen die ook daadwerkelijk stil bleven.

Eigenlijk zijn de lessen 1 grote improvisatie. 's Avonds bereiden we de lessen voor de volgende dag wel voor, maar het blijkt onmogelijk een les geheel volgens planning te laten verlopen. Ik heb wel gemerkt dat ik het vervelend vind wanneer docenten zich met mijn lessen bemoeien. Soms zijn ze hard nodig als tolk, maar vaak komen ze alleen even de klas inlopen om even tel aten zien wie hier ook alweer de baas was...
Er is 1 docent die we erop betrapt hebben dat ze de kinderen slaat met haar liniaal waar ze constant dreigend mee door de klas loopt... vreselijk om te zien, maar wie zijn wij om haar daar op aan te spreken? Waarschijnlijk zijn deze kinderen het meer dan gewend om dagelijks geslagen te worden door hun ouders.

Op de school waar ik werk zijn 16 kinderen HIV-positief. Zij wonen in een weeshuis even verderop en worden dagelijks met een apart busje naar de school gebracht in plaats van met de gebruikelijke gele schoolbus. De overige kinderen mogen absoluut niet weten dat deze kinderen HIV hebben. Er heerst een groot stigma op in India en er zullen dan ook onderling grote problemen ontstaan wanneer de andere kinderen er achter komen. Gister zag ik welke kinderen in het witte busje stapten... vreselijk idee dat deze kinderen nu nog niet goed zullen beseffen wat ze hebben, maar dat ze over een aantal jaar ziek zullen worden en waarschijnlijk zullen overlijden. De stichting bied onderdak en medische hulp aan deze kindjes, maar er is niet genoeg geld beschikbaar om iedereen AIDS-remmers te kunnen geven.

Gisteren gaf ik groep 7 les over cellen. Ik hoefde maar he woord: 'Cell' op het bord te schrijven of iedereen begon al 'cytoplasm', 'cellmembrane', 'nucleus', 'ribosomes' etc. te roepen. Ik dacht: ojee, ze weten alles al, daar gaat mijn voorbereide les. Uit pure improvisatie ben ik een aantal vragen op het bord gaan schrijven en heb ik de les toch vol weten te improviseren. Aan het einde van de les kwam er een schattig verlegen meisje naar me to: 'but aunty, where do you have cells in your body?'....
En zo ook vandaag... ik gaf groep 8 een lesje bacterien. Toen ik de kinderen vroeg of ze ziektes konden noemen die veroorzaakt worden door bacterien, werden de meest bizarre atnwoorden door de klas geschreeuwd, zoals: cancer, heart attack, hereditary diseases, parasites, fungi.... van binnen ging ik stiekem stuk van het lachen.

Wat ik nog even wilde vermelden, is dat ik schijnbaar erg veel op een Indier lijk. Er zijn al een aantal docenten naar me toe gekomen met de mededeling dat ik zo een Indier zou kunnen zijn, slechts mijn huid zou bruin geverfd moeten worden, maar volgens hen voldoen mijn ogen, neus en mond volledig aan het plaatje.
Er was zelfs een docent die naar me toe kwam: 'I was wondering, are you een Indian girl?' Nadat ik had aangegeven dat dit toch niet helemaal het geval is, riep ze haar collega docente bij haar naam en riep: 'She says she is not an Indian girl!'
Ik blijf het trouwens bizar vinden dat alle Indiase vrouwen maar blijven roepen dat ze ons zo mooi vinden... dan denk ik echt: heb je je zelf wel eens gezien? In die prachtige felgekleurde sari's, gouden sieraden, donkere huid en die vooral die perfecte gezichten... en dan nog zeggen dat ik mooi ben?

Tot slotte moet ik er nog sterk aan wennen om als een soort belangrijk, gezaghebben persoon gezien te worden. Zodra ik de klas binnenloop, gaan alle kindjes staan met de handen op de rug en zeggen ze in koor: 'Good morning meeeeeeeeeeeme'. Officieel moeten de kinderen me 'meme' noemen, maar zeker bij de kleineren blijft dit 'slechts' bij 'aunty'. De kinderen blijven continu 'aunty', 'aunty' (op zo'n schijnheilig braaf toontje) naar je roepen als ze iets van je willen... Zal wel weer even wennen worden om straks in Nederland weer zo 'onrespectvol' bij m'n naam genoemd te worden.

Genoeg voor vandaag, jullie horen van mij!

Liefs, Dephnie (Daphne blijkt na lang proberen echt geen optie hier...)