Wedding

Lieve lezers,

Zo, mijn laatste les van vanmiddag was echt dramatisch, niet echt humeurbevorderend helaas. Wegens miscommunicatie (aan de orde van de dag) kon mijn ingeroosterde les aan groep 5 vandaag niet doorgaan. Ik besloot een rondje door de school te lopen op zoek naar een klas zonder docent, met succes (dacht ik): klas 6B stond er letterlijk om te springen dat ik ze les zou geven. Vol goede moed besloot ik een les social science te geven over 'wheather and cilmate'(eigenlijk bedoeld voor groep 5). Resultaat: er waren welgeteld 3 kindjes vooraan die mijn les oprecht serieus namen, het andere tuig was slechts bezig met eigen zaken: elkaar slaan, stoeien, handjeklap, propjes gooien, rondlopen, doen alsof ze ineens allemaal naar de wc moesten, elkaar verklikken, herrie maken... oftewel niet echt een ideale situatie. Wat ik ook deed of schreeuwde, het had steeds maar voor enkele seconden effect. Op een gegeven moment was ik een kereltje zo spuugzat, dat ik hem naar voren heb geroepen en duidelijk maakte dat hij moest oplezen wat ik op het bord had geschreven. Toen ik er vervolgens achter kwam dat dit jongetje niet in staat is om te lezen (hoewel hij zeker al een jaar of 10 moet zijn) en daar bovenop ook nog eens geen engels kon spreken (terwijl leerlingen vanaf groep 6 slechts nog les in het engels krijgen), viel bij mij het kwartje: meer dan logisch dat zo'n kereltje (een van de velen) vervelend wordt als hij niet kan lezen en geen engels kan verstaan, terwijl er in zijn groep slechts nog les gegeven wordt in het engels...
Dit is slechts een van de vele voorbeelden, het is me in ieder geval meer dan duidelijk dat de niveau verschillen binnen een klas enorm zijn. Probleem is dat er van 'zitten blijvers' geen sprake is en dat er absoluut geen persoonlijke aandacht is voor de kinderen. Wanneer een kind achterop raakt, is dat blijkbaar zijn eigen pobleem: er wordt geen speciale aandacht aan besteed en het kind wordt ieder jaar hoe dan ook in een hogere klas geplaatst. Zo zal een kind steeds verder achterop raken en wanneer het geen engels kan verstaan zal het uberhaupt nooit iets van de andere vakken kunnen begrijpen. Vond het dan ook geen verrassing toen ik hoorde dat maar de helft van de leerlingen zijn diploma haalt.
Om nog even terug te komen op mijn voorbeeld van tot nu toe mijn minst succesvolle les: op een gegeven moment was ik het zo spuug, maar ook spuugzat, dat ik het voor gezien heb gelaten, m'n spullen heb gepakt en de kinderen heb duidelijk gemaakt dat ze het goed hadden verknald bij mij en dat de les over was. Pas op dat moment was het duidelijk dat ze gingen beseffen wat ze hadden veroorzaakt en iedereen begon dan ook aan m'n armen te trekken en letterlijk te smeken of 'aunty' alsjeblieft haar les wilde voortzetten. Toegegeven, deze smeedbede bracht me even aan het twijfelen, maar ik wilde consequent blijven, had mijn besluit al gemaakt en liet deze klas achter, opnieuw zonder docent...

Het is me inmiddels duidelijk dat de docenten hier minstens zo kinderachtig kunnen zijn. Waarom weet ik niet precies, maar 1 van de leerkrachten wordt duidelijk weggepest door de rest. Vorige week, tijdens de lunch, werd zij net zo lang uitgedaagd en belachelijk gemaakt (ondanks dat het in Kanada was, toch overduidelijk) totdat ze huilend van tafel wegliep. Reactie onder de anderen: 'ooooh look: now she is crying, look look!' *schaterlachen*
Nog eentje: vanmiddag stond ik netjes op mijn beurt te wachten voor mijn bordje rijst (zouden indiers nog eens wat van kunnen leren, voordringen schijnt overal zeer normaal te zijn), terwijl het pispaaltje bezig was de klonten in de pan rijst te prakken. Vervolgens komt er een docente (niet veel ouder dan ik) bij staan, schreeuwt iets tegen het slachtoffer, pobeert de opscheplepel uit haar hand te rukken, vervolgens ontstond er een heuze bitchfight, waarna de opscheplepel vol met rijst door de lucht vloog. Hele tafel bezaaid met rijst, terwijl een paar meter verderop alle hongerige kindjes zoetjes zaten te genieten van hun eerste en laatste echte maaltijd die dag. Zeer kinderachtig, waar of niet?

Al deze negativiteiten hierboven wegen bij lange na niet op tegen alle mooie dingen die ik hier meemaak. Ik geniet nog steeds iedere dag even erg en ook het lesgeven gaat het grootste deel van de tijd prima. Gister was een zeker een geluksmomntje, mijn eerste ervaring met klas 7B: perfect! Letterlijk iedereen deed serieus mee, de klas was muisstil, ik heb niet hoeven schreeuwen en geen straffen uit hoeven delen, alles wat ik op het bord schreef werd ijverig overgepent, heerlijk!

Afgelopen weekend was ook zeker geslaagd. Zoals eerder vermeld, waren we uitgenodigd voor de bruiloft van een koppel dat we niet kenden. Zeer vereerd, waren we zelfs uitgenodigd voor de pre-party op vrijdag avond, eigenlijk slechts bedoeld voor familieleden. Er werden cadeaus uitgedeeld, er werd gezongen, er werden speeches gehouden en er werd een groots 'Bingo' spel gehouden met het idee de andere familie te leren kennen. Als volwaardig lid van de familie 'Rashjekar', werden ook wij op pad gestuurd met een blaadje vol opdrachten, zoals: 'find someone who is a misionary' and 'find someone who was present at Andrew's birth', met de bedoeling zoveel mogelijk handtekening te verzamelen van gevonden beoogde personen. Ietwat naif liep ik vol vertrouwen op de vader van Andrew af, om vervolgens te horen te krijgen dat hij niet aanwezig was bij de geboorte van zijn zoon. Blijkbaar niet gebruikelijk hier? *Dit is slechts een van de vele niet al te slimme opmerkingen die we tot nu toe tegen indiers hebben gemaakt*

Later op de avond werd ik acuut ziek, waardoor ik zonder eten het feest heb moeten verlaten en mijn bed in ben gedoken. De volgende morgen hoorde ik van onze 'papa' Jimmy, dat hij die avond nog voor mij had gebeden dat ik snel beter mocht worden, zo mooi vond ik dat. Gelukkig ging het al snel beter en kon ik zaterdag ook zonder problemen aanwezig zijn op de bruiloft. Gehuld in een heuze Salwar Kameez (helaas las ik het bericht van Esther, waarin stond dat het hier niet gebruikelijk is rode kleding te dragen wanneer je nog ongehuwd bent, te laat...) namen we plaats in een enorme kathedraal. De 'Wedding march' werd opgevoerd, er werd gezongen en muziek gemaakt, er werd gebeden, de bruid en bruidegom na alle gemaakte beloftes het ja-woord.. eigenlijk ging het er, ondanks alle sari's om me heen, geheel als een bruiloft zoals wij het kennen aan toe. Na alle ceremonies verkasten we naar een immens grote openlucht party, waar zeker 1000 mensen aanwezig waren. Zeer voorspelbaar werden wij 3en hoe dan ook geacht vooraan plaats te nemen. Opnieuw werd er gebeden, werd er geproost (het eerste beetje alcohol dat ik hier binnen heb gekregen) op het koppel, er werd weer muziek gemaakt en op het podium werd nog een spel gespeeld met het koppel waarin werd getest in hoeverre ze elkaar nou eigenlijk wel echt kenden.
Na al deze gekkigheid, het dringen in de meters lange rij om het bruidspaar onze 'Zeeuwse babbelaars' te mogen overhandigen en een gesprek met de eerste nederlanders die we hier zijn tegengekomen,kregen we onze extreem spicy maaltijd aangereikt.

* En toen viel de stroom in het internetcafe uit, baalde ik als een stekker dat deze blog waar ik al zo lang aan had gewerkt weg zou zijn, en wilde ik het liefst de computer tegen de muur kapot smijten... Na 40 minuten nagelbijten bleek dat mijn blog godzijdank automatisch was opgeslagen, dank aan waarbenjij.nu*

In ieder geval, deze spicy maaltijd heb ik voor zover mogelijk weggewerkt door letterlijk na iedere hap een grote hap extreem chemisch aardbeieneis te nemen, bedoeld als toetje. Na dit minder succesvolle avondmaal, keerden we terug naar ons weekend adresje: Shobha's house midden in het centrum van Bangalore. Hier hebben we de afgelopen 3 dagen en nachten geprofiteert van alle winkels binnen handbereik, al het lekkere eten waar we mee volgestampt werden (denk aan taart, ijs, papaya, pasta, kippenbouten, chapatti, etc. etc.), een indische tv met veel te veel zenders en vooral eindelijk een kussen dat niet aanvoelde als een baksteen aan mijn hoofd.

Wegens zware donkere wolken die hier nu aan de lucht hangen in Bangalore (lang leve de moesson) en het feit dat het niet lang meer zal gaan duren voordat het hier zal gaan stortregenen, ben ik nu toch echt genoodzaakt een eind te maken aan mijn verhalen voor vandaag en een sprint te trekken naar ons onderkomen om vervolgens te genieten van een maaltijd van onze lieve Sidamma keukenprinces.

Veel liefs!