Accept

Lieve allemaal,

Alweer dik en week verstreken sinds mijn laatste blog en natuurlijk alweer een hoop nieuwe ervaringen rijker.

Laat ik beginnen met een merkwaardige gebeurtenis rondom het schoolhoofd. Toen ik nietsvermoedend over de gang langs haar kantoor liep, hoorde ik haar naar me roepen: 'come, come!'. Ik denk: 'wat krijgen we nou?' Schoolhoofd: 'Please sit down. Do you have 5 minutes free to talk?' *ik ging me afvragen of ik iets verkeerd gedaan zou hebben*. Schoolhoofd wijst naar de jongen die naast haar op de grond angstig voor zich uit staart en zegt: 'this boy is naughty'. Er werd me verteld dat deze jongen 's ochtends geld van zijn moeder krijgt toegestopt om ontbijt te kopen, aangezien zij zelf zo vroeg van huis weg moet dat ze geen tijd meer heeft voor haar kinderen te koken. Nu is deze jongen door zo'n 6 andere kinderen verklikt wegens het kopen van tabak (de jongen in kwestie is slechts 10 jaar) iedere morgen, in plaats van een goed ontbijt. De jongen ontkende het geheel, maar na inspectie van zijn broekzakken, waarbij inderdaad veel tabak werd gevonden, kon hij niets dan toegeven. Schoolhoofd had meteen moeder gebeld en zij was op dat moment onderweg naar school om een preek van het schoolhoofd in ontvangst te nemen. Schoolhoofd sloot haar verhaal af met: 'So, what do you suggest to do now?' Ik kon m'n oren niet geloven. Wie ben ik om even te bepalen wat voor straf deze jongen zou moeten krijgen? De jongen zat er notabene zelf naast en was prima in staat alles te verstaan, toen het schoolhoofd onbeschaamd in geuren en kleuren over zijn daden vertelde.

Het lesgeven blijft een grote uitdaging, die ik met alle plezier aan blijf gaan. Vanmiddag heb ik groep 9 twee lesuren lang wat bijgedragen over bacteriele infecties, waarbij ik de nadruk heb gelegd op het voorkomen van deze infecties. Heb voorlichting gegeven over hygiene, preventie van ziekteoverdracht (zoals niet in iemands gezicht niezen of hoesten) veilig drinkwater en voedsel, waarbij de kinderen duidelijk leken te begrijpen waar ik het over had. Geeft een voldaan gevoel, wanneer ik er van overtuigd ben de kinderen daadwerkelijk iets bijgebracht te hebben.
Een opmerking van een docente een paar dagen terug is toch zeker wel een plaatsje in mijn blog waard. Het was deze docente opgevallen dat Manon en ik (hoe toevallig) beide met onze linkerhand schrijven. Zij vroeg zich dan ook oprecht af: 'are all the people in The Netherlands left handed?'... zo blijkt maar weer hoe wereldvreemd mijn Indische collega's zijn.

Helaas blijft het nodig de helft van de krappe 40 minuten per lesuur te besteden aan het schreeuwend vragen om stilte, kinderen uit elkaar halen en verplaatsen, straffen uitdelen, leerlingen voor het blok zetten door ze plotseling een vraag voor te schotelen *waar ik toevallig net daarvoor het antwoord al op had gegeven, maar aangezien deze leerling zijn prive zaken belangrijker vond dan mijn les, weet hij het antwoord niet en staat hij dus voor gek voor de rest van de klas*. Ik moet zeggen dat ik af en toe moeite moet doen in mijn rol te blijven, serieus te blijven en geen grijns op m'n gezicht te vertonen of in lachen uit te barsten. Ik blijf het eerlijk gezegd onwerkelijk vinden, hoe ik als een volwaardig lerares lessen sta te geven, hard sta te schreeuwen en maatregelen tegen stoorzenders neem, waardoor ik af en toe moeite heb mezelf serieus te nemen. Maarja, wanneer ik lachend en grijnzend mijn straffen zou moeten uitdelen, zou geen kind me meer serieus nemen en zou al mijn opgebouwde gezag binnen no time verdwenen zijn. Ik probeer dan ook zo goed als mogelijk in mijn rol te blijven en af en toe ben ik het ook daadwerkelijk zo ontzettend zat dat er voor mij ook niets meer te lachen valt en ik liever huilend en woedend de klas uit zou willen lopen.


Afgelopen donderdag hebben we een bezoek gebracht aan Accept: een weeshuis en kliniek voor HIV positieven. Zo'n 15 kinderen van Yuvalok wonen in dit weeshuis en de bijbehorende kliniek wordt slechts bewoond door volwassene patienten, die overigens geen familie blijken te zijn van de Yuvalok wezen. Ik voelde me ietwat ongemakkelijk en verward, toen ik plaatsnam in het busje tussen alle HIV positieve Yuvalok kindjes. Het was voor het eerst dat ik alle Accept bewoners samen meemaakte en ik dus wist welke leerlingen daadwerkelijk HIV positief zijn. Moet zeggen dat er duidelijk uiterlijke verschillen te zien zijn bij de meeste Accept bewoners in tegenstelling tot andere leerlingen van Yuvalok. Duidelijk dat ze al veel gevechten met hun afweersysteem hebben moeten doorstaan en daar blijvende restverschijnselen aan over hebben gehouden. Eenmaal bij Accept aangekomen kregen we eerst een korte rondleiding gevolgd door vrije tijd waarin we konden spelen met de kinderen. De kinderen waren zwaar onder de indruk van mijn keyboard skills en wilden dat ik meer en meer voor ze speelde. Ik had liever gehad dat ik op een piano, of beter een vleugel, kon spelen, maar iets is natuurlijk beter dan niets en het was prachtig te zien hoe erg de kinderen er van konden genieten.


Ik geloof trouwens dat m'n buik niet zo blij is om in India te zijn. Het was dan ook niet zo'n fijne ontdekking toen we er achter kwamen dat onze lieve kokkin geschilde wortels en komkommers uitgebreid onder de kraan houdt *weg effect van het schillen* en dat ze het ook geen probleem blijkt te vinden om uitgebreid over het eten te hoesten zonder hand voor de mond. Wat er allemaal in de keukens van plaatselijke restaurantjes gebeurd, wil ik geloof ik al helemaal niet weten. Zo was Lotus er laatst getuige van dat haar pizza volledig met de bovenkant naar beneden op de grond was gevallen, waarna de ober hem zonder problemen rustig oppakte, teruglegde op het bord en deze alsnog aan Lotus probeerde te serveren.
Qua eten (afgezien van hygiene) wordt er prima voor ons gezorgd. Iedere avond krijgen we een hoeveelheid eten voorgeschoteld waar je u tegen zegt. We doen ons uiterste best zo veel mogelijk weg te krijgen *eten weggooien komt niet in het vocabulaire van Indiers voor en alles moet dan ook per se op. We hebben al meerdere malen 'beleefd' wat eten mee naar onze kamer genomen om het vervolgens alsnog daar in de prullenbak te deponeren. Verwende westerlingen dat we zijn*.

Ik moet nu echt gaan afronden, we moeten huiswaarts voor het donker. Wegens de vele regenval *moesson* is het overal blubber modder, dus liever dat we daar niet in het donker doorheen hoeven te soppen.

Volgende keer meer!

Liefs,

Daphne