Afscheid
Door: Daphne
Blijf op de hoogte en volg Daphne
04 Juli 2011 | India, Bangalore
Lieve lezers,
Zo, heb net een lift gekregen in de propvolle bus met alle vrouwelijke docenten, wat een kippenhok! Zaten zowat bij elkaar op schoot en allemaal maar lachen, gieren, brullen, heb me kostelijk vermaakt!
Hoe cliche dan ook, aan alles komt een eind. Zo is dit dan ook alweer mijn laatste week op Yuvalok, iets waar ik maar beter niet te veel aan moet denken wil ik niet meteen een brok in m'n keel en tranen in m'n ogen krijgen. Merk dat ik me toch wel ben gaan hechten aan de school, de docenten, maar vooral ook bepaalde kinderen. Afgelopen vrijdag bleek er een bizar groot afscheid voor ons georganiseerd te zijn, prachtig! Lotus en Manon moesten vrijdag al gedag zeggen tegen de school en aangezien zo'n extreem grote happening moeilijk twee weken achter elkaar gehouden kan worden, was dit direct ook alvast een afscheid voor mij. Er werden speeches voor ons gehouden (prachtig om te zien hoe een aantal dappere kinderen, met trillende handen, hun zelfgeschreven speech speciaal voor mij stonden op te dragen), voor ons gedanst, gezongen, gedichten werden opgedragen, verhalen werden verteld, allemaal door die lieve leerlingen. Het schoolhoofd hield een lange, emotionele, afscheidsspeech en na afloop heb ik ook een speech moeten improviseren voor de hele school. Hier had ik me totaal niet op voorbereid, maar tot mijn verbazing kreeg ik mijn woorden er zonder haperingen uit en was ik eerder dankbaar dat ik de mogelijkheid kreeg persoonlijk van de school afscheid te nemen, dan dat ik er gespannen van werd. Als kado van de school kregen we ieder een tas, handgemaakt door de kleermaaksters in opleiding op Yuvalok en we kregen velen mooie kaarten, door de kinderen zelf gemaakt, met prachtige afscheidswoorden, waar de tranen me van in de ogen sprongen. Erg originele variaties op 'Daphne' kwamen voorbij in de kaarten die ik heb gekregen: zo onder meer Doffna, Daphini en Laughni. Ik zal nog nooit zo veel handjes hebben geschud en knuffels hebben uitgedeeld als ik hier heb gedaan na afloop van deze prachtige afscheidsmiddag.
Ik kampte nogal met tegenstrijdige gevoelens: eigenlijk was voor mij deze tijd op Yuvalok hiermee nu ook tot een mooi einde afgesloten en het ging dan ook in me om dat het misschien beter zou zijn geweest als ik net als Manon en Lotus hiermee een punt achter dit avontuur gezet zou hebben. Aan de andere kant was ik zo blij en dankbaar dat ik nog een volle week van het leven op deze school mag genieten, dat ik besloot dat ik deze week zeker nog tot een mooi einde wil brengen en dat ik me dan ook deze week voor de volle 100% ga inzetten. Vermoeiend zeker, maar uitrusten is van latere zorg.
Vorige week heb ik bij zowel groep 7 als groep 8 een examen biologie afgenomen. Ik moet zeggen, van binnen heb ik me helemaal krom gelachen van de uiterst originele antwoorden die zijn gegeven op mijn vragen. Antwoorden waarvan ik in de verste verte niet zou weten waar ze vandaan komen, zeker niet aangezien het vragen waren waarop ze de antwoorden zouden moeten kunnen dromen na alle lessen die ik heb gegeven. Het was ook zeker duidelijk te zien wie naast elkaar hebben gezeten, maarja, ik had natuurlijk ook niet anders kunnen verwachten met zulke bomvolle klassen, waar kinderen soms met z'n vieren een tweepersoonsbankje moeten delen. Tot overmaat van ramp bleek ik ook nog eens niet genoeg examens gekopieerd te hebben, waardoor ik sommige kinderen zelfs heb moeten toestaan om samen te werken... niet bepaald stilte bevorderend. Daarnaast heb ik tijdens de examens heel wat boeken en spiekbriefjes moeten afpakken. Uiteindelijk liepen de scores uiteen van 6,75 tot een dramatische 1. Ik besloot vandaag vijf leerlingen van groep 8 uit hun les te halen en apart te nemen op de zolder van school. Ik heb in alle rust de mogelijkheid gehad deze vijf kinderen persoonlijk extra uitleg te geven en het examen met ze te bespreken. Dit was natuurlijk een groot experiment en ik had dan ook geen idee hoe dit idee zou uitpakken.Ik heb kinderen verteld dat ik ze uit de les heb gehaald aangezien ze het laagst hebben gescoord op het examen. Omdat ik hen geen naar gevoel wilde geven, heb ik uitgelegd dat dit geen probleem is, maar dat ik ze de kans wil geven in alle rust het examen met mij te bespreken zonder alle drukte van de klas er om heen. Verbazingwekkend genoeg waren deze vijf kinderen oprecht ontzettend geinteresseerd, luisterden ze met volle aandacht en deden ze hun uiterste best mijn extra uitleg te begrijpen. Morgen ga ik een ander laag scorend groepje apart nemen en extra tijd aan hen besteden. Ik denk dat ik hiermee een goede manier heb gevonden de kinderen daadwerkelijk persoonlijk iets bij te dragen en ik hoop dan ook zeker dat dit door de andere stagestudenten verder in de praktijk gebracht zal gaan worden, wanneer ik de school heb moeten verlaten.
Afgelopen weekend heb ik met Manon de bus gepakt naar Schravanabelagola. Het stadje/dorpjes zelf stelde eigenlijk niet veel meer voor dan een paar korte straatjes met een aantal stalletjes waar Indiers je alles proberen aan te smeren wat je vooral niet wilt hebben. Dit toch wel aandoenlijke oord had welgeteld 1 hotel, dus veel keus was er niet. Gaar na een lange busreis, spraken we direct een tuktuk aan met de vraag of hij ons naar dit befaamde hotel wilde brengen. 20 ruppee werd gevraagd en wegens oververmoeidheid gingen we voor de verandering akkoord zonder verdere onderhandeling. Wat een grote grap was dat, toen de tuktuk nog maar net zijn motor had gestart of we waren al gearriveerd bij het hotel, de afzetter! 20 ruppee betaal je gewoonlijk wanneer je zeker 2 km in een tuktuk hebt afgelegd. Alsnog maar zo'n 30 cent dit, maar de tuktuk zal de dag van z'n leven gehad hebben.
Nadat Manon en ik onze spullen hadden gedropt bij het simpele, maar opzich prima hotel (afgezien van de meest smerige dekens ooit gezien, waarna ik genoodzaakt was onder de sjaal van Manon te slapen), gingen we op verkenning uit in dit dorpje waarin al snel duidelijk was dat er vrij weinig te beleven viel. Manon en ik hadden ons dan ook snel gesettled in een gezellig uitziende bar, waar ik voor het eerst sinds jaren weer een Bacardi Breezer heb genuttigd. Hilarisch dat de bar binnen 2 minuten volstond met bejaarde mannetjes die dit gezelschap van twee jonge meisjes stiekem wel heel leuk zullen hebben gevonden. Manon en ik hebben onze avontuurlijke tocht dan ook maar snel vervolgd en het was al snel duidelijk dat ons hotel, opnieuw, de enige mogelijkheid was om een avondmaal te nuttigen.
De volgende dag zijn we in alle vroegte begonnen met het betreden van de ijlenlange trap omhoog een rots op, waar zich op de top het, naar horen zeggen, grootste monolitische standbeeld ter wereld bevindt (dat is dan ook de reden van ons bezoek aan Schravanabelagola). Deze rots met zijn trap, tempels en extreem groot standbeeld, is een van de heilige plaatsen van de Jainisten, een bepaalde Hindoe stroming *Weg respect voor deze heilige plaats, toen ik, op mijn slippers, in al mijn enthousiasme half rennend te trap betrard en ik lange tijd niet doorhad dat ik in alle boosheid werd nageschreeuwd door een Indier, die probeerde duidelijk te maken dat het verboden is met schoeisel deze trap te betreden, weer zo'n typisch 'oeps' momentje.* Eenmaal boven op de rots, hebben we genoten van het uitzicht, het prachtige standbeeld en de rituelen die rondom dit standbeeld werden uitgevoerd. Op het moment dat Manon en ik wilden beginnen met onze tocht naar beneden, stonden we plots oog in oog met een naakte, bejaarde Indier, die tot mijn verbazing nog in staat bleek te zijn geweest zelf de trap te beklimmen. Het werd al snel duidelijk dat dit zeker een hoge pief zou zijn binnen het Jainisme, aangezien alle Indiers rondom ons zijn voeten begonnen te kussen en voor hem begonnen te buigen. Manon en ik stonden er maar een beetje schaapachtig bij te kijken, niet wetende hoe we ons nu hoorden te gedragen. Ook de voeten van deze man kussen was sowieso geen optie, dus besloten we maar onopvallend onze weg naar beneden te vervolgen. Later kreeg ik van een andere Nederlandse vrijwilliger hier te horen dat een van de kenmerken van het Jainisme het naaktlopen is.
Voor nu ga ik nog even genieten van mijn laatste dagen op school. Ik heb weer nieuwe foto's geupload: https://picasaweb.google.com/DaphnevEden/India?authkey=Gv1sRgCLn8-__R56jruAE#.
Snel meer verhalen!
Liefs,
Daphne
Zo, heb net een lift gekregen in de propvolle bus met alle vrouwelijke docenten, wat een kippenhok! Zaten zowat bij elkaar op schoot en allemaal maar lachen, gieren, brullen, heb me kostelijk vermaakt!
Hoe cliche dan ook, aan alles komt een eind. Zo is dit dan ook alweer mijn laatste week op Yuvalok, iets waar ik maar beter niet te veel aan moet denken wil ik niet meteen een brok in m'n keel en tranen in m'n ogen krijgen. Merk dat ik me toch wel ben gaan hechten aan de school, de docenten, maar vooral ook bepaalde kinderen. Afgelopen vrijdag bleek er een bizar groot afscheid voor ons georganiseerd te zijn, prachtig! Lotus en Manon moesten vrijdag al gedag zeggen tegen de school en aangezien zo'n extreem grote happening moeilijk twee weken achter elkaar gehouden kan worden, was dit direct ook alvast een afscheid voor mij. Er werden speeches voor ons gehouden (prachtig om te zien hoe een aantal dappere kinderen, met trillende handen, hun zelfgeschreven speech speciaal voor mij stonden op te dragen), voor ons gedanst, gezongen, gedichten werden opgedragen, verhalen werden verteld, allemaal door die lieve leerlingen. Het schoolhoofd hield een lange, emotionele, afscheidsspeech en na afloop heb ik ook een speech moeten improviseren voor de hele school. Hier had ik me totaal niet op voorbereid, maar tot mijn verbazing kreeg ik mijn woorden er zonder haperingen uit en was ik eerder dankbaar dat ik de mogelijkheid kreeg persoonlijk van de school afscheid te nemen, dan dat ik er gespannen van werd. Als kado van de school kregen we ieder een tas, handgemaakt door de kleermaaksters in opleiding op Yuvalok en we kregen velen mooie kaarten, door de kinderen zelf gemaakt, met prachtige afscheidswoorden, waar de tranen me van in de ogen sprongen. Erg originele variaties op 'Daphne' kwamen voorbij in de kaarten die ik heb gekregen: zo onder meer Doffna, Daphini en Laughni. Ik zal nog nooit zo veel handjes hebben geschud en knuffels hebben uitgedeeld als ik hier heb gedaan na afloop van deze prachtige afscheidsmiddag.
Ik kampte nogal met tegenstrijdige gevoelens: eigenlijk was voor mij deze tijd op Yuvalok hiermee nu ook tot een mooi einde afgesloten en het ging dan ook in me om dat het misschien beter zou zijn geweest als ik net als Manon en Lotus hiermee een punt achter dit avontuur gezet zou hebben. Aan de andere kant was ik zo blij en dankbaar dat ik nog een volle week van het leven op deze school mag genieten, dat ik besloot dat ik deze week zeker nog tot een mooi einde wil brengen en dat ik me dan ook deze week voor de volle 100% ga inzetten. Vermoeiend zeker, maar uitrusten is van latere zorg.
Vorige week heb ik bij zowel groep 7 als groep 8 een examen biologie afgenomen. Ik moet zeggen, van binnen heb ik me helemaal krom gelachen van de uiterst originele antwoorden die zijn gegeven op mijn vragen. Antwoorden waarvan ik in de verste verte niet zou weten waar ze vandaan komen, zeker niet aangezien het vragen waren waarop ze de antwoorden zouden moeten kunnen dromen na alle lessen die ik heb gegeven. Het was ook zeker duidelijk te zien wie naast elkaar hebben gezeten, maarja, ik had natuurlijk ook niet anders kunnen verwachten met zulke bomvolle klassen, waar kinderen soms met z'n vieren een tweepersoonsbankje moeten delen. Tot overmaat van ramp bleek ik ook nog eens niet genoeg examens gekopieerd te hebben, waardoor ik sommige kinderen zelfs heb moeten toestaan om samen te werken... niet bepaald stilte bevorderend. Daarnaast heb ik tijdens de examens heel wat boeken en spiekbriefjes moeten afpakken. Uiteindelijk liepen de scores uiteen van 6,75 tot een dramatische 1. Ik besloot vandaag vijf leerlingen van groep 8 uit hun les te halen en apart te nemen op de zolder van school. Ik heb in alle rust de mogelijkheid gehad deze vijf kinderen persoonlijk extra uitleg te geven en het examen met ze te bespreken. Dit was natuurlijk een groot experiment en ik had dan ook geen idee hoe dit idee zou uitpakken.Ik heb kinderen verteld dat ik ze uit de les heb gehaald aangezien ze het laagst hebben gescoord op het examen. Omdat ik hen geen naar gevoel wilde geven, heb ik uitgelegd dat dit geen probleem is, maar dat ik ze de kans wil geven in alle rust het examen met mij te bespreken zonder alle drukte van de klas er om heen. Verbazingwekkend genoeg waren deze vijf kinderen oprecht ontzettend geinteresseerd, luisterden ze met volle aandacht en deden ze hun uiterste best mijn extra uitleg te begrijpen. Morgen ga ik een ander laag scorend groepje apart nemen en extra tijd aan hen besteden. Ik denk dat ik hiermee een goede manier heb gevonden de kinderen daadwerkelijk persoonlijk iets bij te dragen en ik hoop dan ook zeker dat dit door de andere stagestudenten verder in de praktijk gebracht zal gaan worden, wanneer ik de school heb moeten verlaten.
Afgelopen weekend heb ik met Manon de bus gepakt naar Schravanabelagola. Het stadje/dorpjes zelf stelde eigenlijk niet veel meer voor dan een paar korte straatjes met een aantal stalletjes waar Indiers je alles proberen aan te smeren wat je vooral niet wilt hebben. Dit toch wel aandoenlijke oord had welgeteld 1 hotel, dus veel keus was er niet. Gaar na een lange busreis, spraken we direct een tuktuk aan met de vraag of hij ons naar dit befaamde hotel wilde brengen. 20 ruppee werd gevraagd en wegens oververmoeidheid gingen we voor de verandering akkoord zonder verdere onderhandeling. Wat een grote grap was dat, toen de tuktuk nog maar net zijn motor had gestart of we waren al gearriveerd bij het hotel, de afzetter! 20 ruppee betaal je gewoonlijk wanneer je zeker 2 km in een tuktuk hebt afgelegd. Alsnog maar zo'n 30 cent dit, maar de tuktuk zal de dag van z'n leven gehad hebben.
Nadat Manon en ik onze spullen hadden gedropt bij het simpele, maar opzich prima hotel (afgezien van de meest smerige dekens ooit gezien, waarna ik genoodzaakt was onder de sjaal van Manon te slapen), gingen we op verkenning uit in dit dorpje waarin al snel duidelijk was dat er vrij weinig te beleven viel. Manon en ik hadden ons dan ook snel gesettled in een gezellig uitziende bar, waar ik voor het eerst sinds jaren weer een Bacardi Breezer heb genuttigd. Hilarisch dat de bar binnen 2 minuten volstond met bejaarde mannetjes die dit gezelschap van twee jonge meisjes stiekem wel heel leuk zullen hebben gevonden. Manon en ik hebben onze avontuurlijke tocht dan ook maar snel vervolgd en het was al snel duidelijk dat ons hotel, opnieuw, de enige mogelijkheid was om een avondmaal te nuttigen.
De volgende dag zijn we in alle vroegte begonnen met het betreden van de ijlenlange trap omhoog een rots op, waar zich op de top het, naar horen zeggen, grootste monolitische standbeeld ter wereld bevindt (dat is dan ook de reden van ons bezoek aan Schravanabelagola). Deze rots met zijn trap, tempels en extreem groot standbeeld, is een van de heilige plaatsen van de Jainisten, een bepaalde Hindoe stroming *Weg respect voor deze heilige plaats, toen ik, op mijn slippers, in al mijn enthousiasme half rennend te trap betrard en ik lange tijd niet doorhad dat ik in alle boosheid werd nageschreeuwd door een Indier, die probeerde duidelijk te maken dat het verboden is met schoeisel deze trap te betreden, weer zo'n typisch 'oeps' momentje.* Eenmaal boven op de rots, hebben we genoten van het uitzicht, het prachtige standbeeld en de rituelen die rondom dit standbeeld werden uitgevoerd. Op het moment dat Manon en ik wilden beginnen met onze tocht naar beneden, stonden we plots oog in oog met een naakte, bejaarde Indier, die tot mijn verbazing nog in staat bleek te zijn geweest zelf de trap te beklimmen. Het werd al snel duidelijk dat dit zeker een hoge pief zou zijn binnen het Jainisme, aangezien alle Indiers rondom ons zijn voeten begonnen te kussen en voor hem begonnen te buigen. Manon en ik stonden er maar een beetje schaapachtig bij te kijken, niet wetende hoe we ons nu hoorden te gedragen. Ook de voeten van deze man kussen was sowieso geen optie, dus besloten we maar onopvallend onze weg naar beneden te vervolgen. Later kreeg ik van een andere Nederlandse vrijwilliger hier te horen dat een van de kenmerken van het Jainisme het naaktlopen is.
Voor nu ga ik nog even genieten van mijn laatste dagen op school. Ik heb weer nieuwe foto's geupload: https://picasaweb.google.com/DaphnevEden/India?authkey=Gv1sRgCLn8-__R56jruAE#.
Snel meer verhalen!
Liefs,
Daphne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
