Uit het oog, maar nooit uit het hart

Lieve allemaal,

Zo, ik ben wel weer even back in reality. Leonie (stagegenootje) en ik zijn daarnet met twee docenten mee op pad geweest de sloppenwijken in, om een paar huizen van leerlingen te bezoeken. Ieder schooljaar worden de 'huizen' van alle leerlingen bezocht door de docenten, met het doel dat de docenten noteren wat de laatste stand van zaken is: of de leefomstandigheden na een jaar verbeterd zijn of juist verslechterd, hoe de gezondheid van de familieleden is, of iedereen nog in leven is uberhaupt, etc. Hand in hand liepen we met een aantal van onze lieve schoolkindjes de wijk in waarin zij helaas moeten opgroeien: onderkomens die bestaan uit niet meer dan een kleine kamer waar gezinnen met gemiddeld zo'n zeven personen leven, slapend op de grond, deuren waar wij als 'lange' Nederlanders bijna alleen kruipend onder door kunnen, vliegen, strond, stank, troep, overal naakte, groezelige peuters, etc. We zijn een stuk of vijf huisjes binnen geweest en iedere keer stond ik weer even versteld als de keer ervoor. Het is lastig om tijdens het lesgeven te blijven beseffen wat voor kinderen je voor je neus hebt. Je weet dat ze allen in dit soort barre omstandigheden leven, maar echt beseffen doe je dit pas wanneer je het met eigen ogen ziet. Op het eerste gezicht zien de kinderen er bijna allemaal goed verzorgd uit, allen gehuld in strakke uniformpjes, waardoor ik onbewust niet anders met ze om ga dan dat ik met Nederlandse kindjes zou doen. Misschien moet ik ze ook wel niet anders willen behandelen, ik weet het niet. In ieder geval vind ik het belangrijk de thuissituatie van dicht bij mee te maken. Dat maakt dat ik ze beter begrijp, dat zij weten dat ik het besef en dat brengt ons een stukje dichter bij elkaar, een stukje van de eindeloze afstand die tussen ons in staat. Onze werelden schelen zo extreem van elkaar, dat het vrijwel onmogelijk zal blijven elkaar compleet te begrijpen en optimaal met elkaar om te kunnen gaan.
Neem een voorbeeld van een van de jongens uit de bovenbouw: deze jongen liep met ons mee langs alle huizen die we bezocht hebben, waarna ik me toch wel begon af te vragen waar zijn huis dan zou zijn? Het antwoord bleek dat hij geen huis meer heeft. Zijn onderkomen is omgevallen/weggespoeld tijdens een hevige moessonbui, waarna hij nu genoodzaakt is om met zijn moeder en broer onder iets te leven dat niet veel meer is dan een afdakje met een soort half matrasje eronder. Vond het vreselijk om te zien en aan de blikken in de ogen van de moeder kon ik zien hoe dood ongelukkig ze was. Vreselijk, vreselijk oneerlijk, dat het kleine bezit dat deze mensen voorheen hadden, nu ook nog eens verwoest is door de natuur. Ik vroeg me af: waar is de vader gebleven? Dood. Hij heeft zichzelf dood gedronken, hij was een zware alcoholist. Iets dat ik al over een heleboel vaders van de kinderen heb horen zeggen.
In een ander kamertje, waar drie Yuvalok kindjes leefden samen met hun andere broertjes en zusjes, troffen we ook een jong meisje aan met haar 19 dagen oude baby op schoot. Dit meisje bleek getrouwd met de neef van haar moeder, iets dat hoogstwaarschijnlijk gearrangeerd moet zijn, zoals hier zeker vaak gebeurd. Dit meisje miste een volledige arm: er door een machine afgehakt toen ze zeven jaar was.
Binnen in alle huisjes was het zo extreem benauwd, was er een overheersende stank, barstte het van de vliegen en muggen en voelde ik me toch een beetje claustrofobisch worden om met zo veel mensen in zo'n kleinde ruimte te staan. Ik voelde dan ook duidelijk dat ik er niet te lang moest blijven, wilde ik nog overeind blijven staan.
Een van de docenten zei tegen me: 'so, this is the bedroom, the living room, the kitchen, the dining room, the bathroom, they have got all in one!' Ze zij het op zo'n enthiousiaste toon en met zo'n brede grijns, dat het bijna klonk alsof het echte geluksvogels zijn, die alles in een hebben gekregen.
Ik ga hier opnieuw weer goed beseffen hoe decadent we zijn, hoeveel luxe we om ons heen hebben en hoe dankbaar we mogen zijn dat we in een land zijn geboren waar je de mogelijkheid hebt je te ontwikkelen en hogerop te komen. Deze kindjes worden geboren in een krot midden tussen alle andere krotten en het staat bij de geboorte al zo goed als vast dat het leven niet veel meer zal brengen dan het leven in een krottenwijk.
Ik vind het prachtig dat deze kinderen via Yuvalok een kans krijgen op een betere toekomst. Gratis de mogelijkheid tot onderwijs en wanneer een diploma behaald wordt, zelfs de mogelijkheid verder te studeren. Misschien zelfs ooit hun droom bereiken en de mogelijkheid te hebben om weg te vluchten, weg uit de slums, te vluchten naar een betere toekomst.

Mijn tijd op Yuvalok zit er bijna op. Morgen zal ik definitief afscheid moeten nemen van de kinderen. Of ik ook definitief afscheid neem van de school, weet ik niet. Alle docenten staan erop dat ik ooit terug zal komen.
Heb een prachtige tijd gehad, ontzettend veel geleerd en mezelf beter leren kennen. Het doet me goed al die lachende gezichtjes van de kinderen te zien, te zien hoe graag ze willen dat ik ze les geef (ondanks de chaos en herrie die er toch wel vaak was) en te zien hoe graag ze willen dat ik blijf en nooit meer wegga. Ik ga ze missen, zeker de kinderen waar ik toch wel een speciale band mee op heb gebouwd, vergeten zal ik hen nooit. Ik zou zo graag willen weten waar ze over tien jaar zullen zijn. Gezakt voor hun examen en verdwenen in de massa Indiers die niet veel meer in hun leven bereikt dan het dagelijks bezig zijn met overleven? Of misschien toch met een diploma op zak, verder studerend, op weg naar een goed betaalde baan en een zekere toekomst? Wat zou ik ontzettend graag willen weten hoe het hen, vooral mijn favorieten, in de toekomst zal vergaan. Toch zal dit denk ik hoe dan ook onmogelijk zijn, er is hier geen sprake van 'we always keep in touch' met facebook en e-mails. Nee, ik zal deze kinderen moeten blijven herinneren als de kinderen die ze nu zijn, niet meer, niet minder.

Vanmiddag ben ik al mijn klassen langs geweest om alvast een afscheids woordje te houden en traktaties uit de delen. Ik vond het prachtig dat een hoop kinderen opstonden en een persoonlijke speech voor me hielden, waarin ze duidelijk maakten hoe blij en dankbaar ze zijn dat ik les aan hen heb gegeven en hoe ontzettend veel ze van me geleerd zullen hebben. Of ik alle kinderen veel geleerd heb betwijfel ik enorm, maar ik denk dat ik ze allen wel iets heb bijgedragen, ieder op zijn eigen manier. Of dat nou gaat om de pure inhoudelijke lesstof, of om slechts een aantal nieuwe indrukken. Het zien en meemaken van een westerling, kan naar horen zeggen al genoeg zijn om een levensdoel te vormen: een droom, zo wil ik later ook worden. Zo zal ik bij ieder ongetwijfeld nieuwe indrukken hebben achtergelaten, een stukje verrijking aan hun waarschijnlijk toch wel eentonige leven. Naast de speeches die voor me werden gehouden, werd er ook door de meeste klassen voor me gebeden. Docenten die ijlenlange prayers opdroegen, geheel in het teken om de heer te vragen mij alle goeds van de wereld te geven. Ook mijn familie werd er nadrukkelijk in vernoemd en er werd gevraagd of ook zij een gezond en gelukkig voortbestaan mogen hebben. Vooral in groep 5A, mijn lievelingsklas, zag ik alle kinderen ontzettend opgaan in het gebed. Handen in elkaar gevouwen, ogen stijf dicht, strakke gezichten die de woorden van de docent na fluisterden en een van de liefste, ijverigste jongetjes, zag ik zelfs wat traantjes wegpikken, hartverscheurend. Wat ga ik ze missen. Zo geld ook hier maar weer: uit het oog, maar nooit uit het hart.

Liefs,
Daphne