Getransformeerd tot volwaardige backpackers

Lieve lezers,

Deel twee van dit avontuur is nu toch echt begonnen: het backpacken.
Vrijdag heb ik definitief afscheid moeten nemen van de school, de docenten en mijn leerlingen. Voor de zoveelste keer werd door docenten hardop voor me gebeden, gingen de kindjes hier opnieuw geheel in op en heb ik na afloop meer knuffels en handjes moeten uitdelen dan dat ik ooit in zo'n korte tijd heb gedaan. Heb welgeteld 40 kaarten en brieven van leerlingen gekregen, met stuk voor stuk lieve afscheidswoorden, de tranen sprongen er van in m'n ogen. Zeker bij een brief van een jongetje waarin stond: 'je mag niet gaan, ik wil niet dat je gaat. Je moet me nog veel meer leren. Je kan niet gaan. Maar nu is je tijd gekomen om te gaan en kan ik je niet stoppen. Ik moet je laten gaan.' Er zaten echter ook zeker lachwekkende details tussen alle brieven, zoals: 'may Gog balls you' *may God bless you*, daar hebben we smakelijk om gelachen.
Iedereen die ook maar iets met de school te maken heeft, staat er op dat ik terug kom. Dit heeft me zeker aan het denken gezet en wie weet zal er ooit een dag komen dat ik terugkeer. Mocht ik dit besluiten, dan het liefst niet over al te lange tijd, aangezien mijn leerlingen anders de school al verlaten zouden hebben.

Zaterdag hebben we een prima vlucht van Bangalore naar Delhi gehad. Mijn eerste indrukken: in het noorden is het nog chaotischer, nog smeriger, nog drukker en zijn de mensen nog opdringeriger. Zeker dit laatste is iets wat zeker niet bevorderend werkt op je humeur. Het is onmogelijk om over straat te lopen, zonder door letterlijk iedere man lastig te vallen geworden, wegens alles wat ze je proberen aan te smeren: van tuktuks tot sieraden en van gidsen tot smerig uitziende voedsel producten. Ook is het inmiddels de normaalste zaak van de wereld dat iedereen met me op de foto wilt. Dat wordt wel even wennen als ik straks in Nederland ineens niet zo bijzonder ben en slechts een van de velen in een massa doorsnee nederlanders. 'Hello, hello, excuse me madame, excuse me, hello, hello', zijn woorden die je hier nog bijna vaker te horen krijgt dan al het getoeter van de voertuigen op straat. Ze weten niet van ophouden: wat je ook doet, of dat nou negeren of boos worden is, ze blijven zeker meters lang naast je lopen en in je oren tetteren wat ze allemaal van je willen. Ik luister er allang niet meer naar en probeer met negeeracties en boze blikken die ongelooflijk irritante personen te ontwijken. Toch loopt het irritatiegehalte regelmatig zodanig hoog op, dat ik het niet kan laten misbruik te maken van een taal die Indiers geheid niet kunnen verstaan en woorden in het nederlands naar ze te schreeuwen die ik hier misschien maar beter niet op papier kan zetten.
Dit alles maakt het backpacken zo doodvermoeiend en zorgt voor een zodanig slecht humeur, dat ik het soms moeilijk vind nog te genieten van alle mooie kanten van India en de mooie dingen die ik zie. Rustmomentjes zijn schaars, overal waar Manon en ik even denken bij te kunnen komen, staat binnen no time weer een gehele groep Indiers om ons heen de oren van ons lijf te tetteren. Stilstaan op straat voor een kort overleg met elkaar is sowieso geen optie: een gesprek valt domweg niet te voeren zonder vervelende Indiers om je heen hoe dan ook alle aandacht van je opeisen.

Ik besef goed dat dit er nu eenmaal allemaal bij hoort en probeer dan ook mijn plezier in het reizen hierdoor niet te laten bederven. We zijn nog maar een paar dagen op pad en hebben nu al ontzettend veel gezien. Eergister heb ik mijn eerste treinreis ervaren op het traject van stinkende-uitlaatgassenstad Delhi naar Agra. Agra zelf is eigenlijk een grote vieze, chaotische puinhoop, maar ondanks dit alles zijn er ontzettend mooie bouwwerken te vinden. Zo bevindt zich hier de wereldberoemde Taj Mahal, waar iedereen ongetwijfeld wel eens een plaatje van heeft bewonderd. Dit bouwwerk bewonderen stond al jaren op mijn 'to do list' en het was dan ook wel een ontroerend moment om voor het eerst oog in oog met 'the symbol of love' te staan, gezien vanaf een dakterras met prachtig uitzicht. In een woord: wat een schoonheid. In het echt nog mooier en indrukwekkender dan alle reisgidsen bij elkaar. Zo'n typisch voorbeeld van: 'je moet er geweest zijn, wil je het echt begrijpen'. Gisteren zijn we in alle vroegte, nadat we om 04.45 zijn opgestaan, naar de Taj vertrokken, om vervolgens bij de ingang te ontdekken dat we niet genoeg geld hadden. Na lang zoeken naar een pinautomaat, bleek deze buiten werking te zijn *een typisch indisch verschijnsel*. Niet bepaald humeurbevorderend zo op de vroege morgen, al helemaal niet toen ik onderweg naar de tweede poging tot pinautomaat, ook nog eens met m'n slaapkop midden in een heerlijke koeienvlaai ging staan met m'n slipper *koeien, geiten, varkens, apen, honden en katten lopen massaal los op straat en hun uitwerpselen (inclusief die van mensen) bevuilen dan ook een groot deel van het wegdek*. De tweede lekkere binnenkomer die ochtend en ook ons plan om als een van de eersten bij de Taj aan te komen, liep geheel in het water. Zoals ieder ander sprookje, liep ook deze uiteindelijk goed af en hebben we ondanks al deze ellende vollop kunnen genieten van de Taj Mahal en het gehele complex er omheen, zowel van binnen als van buiten.

De rest van de dag zijn we op pad geweest met de meest hilarische tuktuk driver en gids tegelijk. We hebben een bezoek gebracht aan het immens grote Agra Fort en de baby Taj Mahal *soort Taj Mahal in het klein dus*. Ook zijn we in de stromende regen verkast naar een werkplaats waar we een complete instructie kregen over het bewerken van marmer *om ons vervolgens van alles aan te smeren, van tuttelige olifantjes tot meterslange tafelbladen. Mijn bijvoorbaat uitgedachte excuus dat marmer te zwaar is om te dragen in mijn backpack, was helaas geen succes aangezien er sprake was van een speciale vervoerservice per schip*. Vervolgens bezochten we een textielshop, waar Manon en ik voor het eerst een echte sari mochten passen, met uiteraard een hele fotoshoot tot gevolg. Deze dag bestond uit nog veel meer interessante bezoeken en ervaringen, maar het allermooist was toch echt dat Manon en ik beiden even een echte tuktuk mochten besturen! Op een verlaten stukje weg *absoluut bijzonder in India* mochten we omstebeurt, goed in de gaten gehouden door onze gids, even zijn tuktuk uit proberen, was echt helemaal leuk! Toch ook wel een beetje eng in dit onvoorspelbare verkeer, waar men maar een verkeersregel schijnt te kennen: 'het recht van de sterkste geld' en laat dat nou net dus niet het recht van de tuktuk driver zijn.

Eergisteren besloten Manon en ik een bezoek te brengen aan een naar horen zeggen 'overcrowded' en 'chaotic' bazaar. Zeker 5 indiers waarschuwden ons hoe ontzettend voorzichtig we moesten zijn, hoe gevaarlijk het was en of we hier wel zo zeker van waren dat we er naartoe wilden. Toen zelfs onze tuktuk chauffeur ons met een angsitge blik aankeek en zei: 'be carefull, it's not safe', begonnen Manon en ik toch wel erg te twijfelen, maar besloten we toch even een kijkje te nemen. Het was inderdaad een complete chaos en mensen massa, de stank sloeg op me keel en de indiers waren inderdaad nog opdringeriger en irritanter dan dat ze normaal al zijn, maar echt onveilig voelden we ons niet. De verklaring voor alle waarschuwingen kwam toen we vandaag te horen kregen dat deze plek vooral voor Japanse en Chinese jonge meisjes gevaarlijk kan zijn, aangezien hier veel Nepalese prostituees werkzaam schijnen te zijn en Indiers het verschil tussen deze volken niet zien.

Vandaag hebben we een bezoek gebracht aan de beroemde en in het verleden belangrijke stad Fatehpur Sikri. Prachtige paleizen en graftomben hebben we bewonderd ondanks alle minstens zo vervelende Indiers die ons lastig vielen. Tijdens onze terugreis met de bus regende het pijpenstelen en daar bovenop bleek onze bus zo lek als een mandje te zijn. Uit alle hoeken en gaten kwam water met stralen naar beneden gedonderd en het was dan ook geen optie te proberen droog te blijven tijdens deze niet zo rustgevende busrit.

Morgen hopen we dit keer op tijd het station te bereiken om de trein van 06.20 naar Jaipur te pakken. Dit in tegenstelling tot ons vorige treinavontuur, waarbij de tuktuk chauffeur wegens miscommunicatie ons naar het verkeerde station had gebracht, waardoor we een nieuwe tuktuk moesten regelen die ons naar het juiste en het in totaal andere richting liggende station zou brengen, waarna we als een gek *met 16 kg backpack op m'n rug, rugzak op m'n buik, buiteltas onder m'n broek* door het station moesten rennen en langs de ijlenlange trein op zoek naar de juiste coupe, op vervolgens de trein maar net op het nippertje te halen.

Volgende keer meer avontuur!

Liefs,

Daphne