India, altijd weer even onverwacht en variabel

Lieze lezer,

Je zal wel denken: nu alweer een nieuwe blog? Ik moet zeggen dat ik mezelf erop betrapte dat ik soms wat negatief overkom in m'n blogs naar mijn mening en dat dit geheel onterecht is. Daarom besloot ik nog een blog, misschien zelfs wel de laatste hier in India, te schrijven vanuit een wat positiever oogpunt. Tuurlijk komen er genoeg irritaties en frustraties in me op, dat ontken ik zeker niet en het is ook zeker niet ontspannen vakantie vieren hier. Uitgerust als ik thuis kom zal ik niet zijn. Toch ben ik gaan inzien dat deze irritaties voor het grootste deel voortkomen uit de eigenaardigheden van het Indische volk en dat ik dit natuurlijk ook van een andere kant kan bekijken. Eigenaardigheden moet ik het niet noemen, het zijn nou eenmaal andere normen en waarden, waardoor het continu vechten is tegen je gevoelens van wat normaal is en wat niet zou moeten kunnen. Het is vallen en opstaan, proberen aan te passen voor zover je in staat bent je hier als westerling aan te passen. Ik probeer er dan ook maar de humor van in te zien en het vaak in onze ogen toch wel erg vreemde gedrag van de indiers als normaal te beschouwen.

Ondanks alle chaos, rotzooi, stank, vuil en drukte is India een prachtig land. Vind het prachtig te zien hoe alles hier in vrede samenleeft. Hindoes, moslims, christenen, boedhisten, jainisten, sikhs, je treft het allemaal kriskras door elkaar. Net als het volk, is ook de natuur al even variabel: woestijnen, jungles, bergen, weilanden, bossen... ook dat loopt allemaal vlekkeloos in elkaar over. Ook de verschillen in arm en rijk zijn enorm. Ontzettend veel armoede, bedelend op straat en levend in sloppenwijken, tentenkampen of zelfs zonder iets wat je een dak kunt noemen boven het hoofd. Daarnaast ook aanzienlijk veel rijke indiers, die de armen duidelijk als 'grof vuil' beschouwen. Aan de jonge, rijke, generatie is duidelijk te zien dat met India de kant van het westen op zouden willen gaan. In westerse outfits, mobieltjes en hippe zonnebrillen... jammer, want als westerse toerist vind ik het beeld van al die felgekleurde sari's zo veel prachtiger!

Even iets over het openbaar vervoer. Ik verbaas me er keer op keer weer over hoe vol ze de bussen en treinen weten te krijgen. Denk je een bus te nemen met vier stops op grote busstations, blijkt de bus zeker 40 keer te stoppen. Bushaltes, ja die zijn er wel, maar waarom zou je bij de halte gaan staan als je ieder random moment in kan stappen, of de bus nou al rijdt of niet? Zit de bus al stampvol? Naja, dan hang je er toch gewoon buiten? Gisteren, de meest onconfortabele busreis ooit ervaren, vaker stilstaan dan rijden, vaker toeteren dan stilte. Lijkt wel alsof de chauffeurs denken een mooi muziekstuk op te voeren voor de passagiers met al dat getoeter, ze hebben ook zo'n tien knopjes op een rij voor hun neus met elk een ander geluidseffect. Vraag me af wat de functie er nog van is, aangezien alles en iedereen hier zo ontzettend vaak naar elkaar toetert, dat het totaal niet meer duidelijk is wie naar wat toetert. Vraag me dan ook af of er nog een idee achter zit wanneer de buschauffeur welk geluidseffect toepast. Moet wel zeggen dat het verkeer me hier, in vergelijking tot Bangladesh, alles meevalt. In tegenstelling tot Bangladesh rijdt het verkeer nog enigsinds en is het daarom vaak nog wel zinvol een tuktuk of iets dergelijks te pakken in plaats van de benenwagen. Fietsriksja's zie je hier nauwelijks en ook blijven de daken van treinen, bussen en andere voertuigen gespaart als zitplaatsen van passagiers. In Bangladesh was het verkeer zo ontzettend gevaarlijk dat we zelfs het aanbod om fietsen te lenen af moesten slaan, terwijl ik hier zelfs een tuktuk heb mogen besturen! Oversteken blijft toch ook hier wel een probleem, aan dingen als zebrapaden en stoplichten wordt geen aandacht geschonken. Vind het mooi te zien hoe vaak het allemaal toch net goed gaat en hoe het verkeer zichzelf, zonder gebruik van stoplichten, weet te regelen. Zeker op kruispunten, waar het slechts de weggebruikers zijn die bepalen wanneer het verkeer welke kant op mag stromen.
In de trein vind ik het, zeker in de lagere klassen, wel een gezellige boel. Om de haverklap het langslopen van verkopers al roepende: 'chai chai, chai chai', klinkt me bijna als muziek in de oren. Blijft verbazingwekkend dat er een systeem van reserveringen bestaat, maar dat er dan toch iedere keer veel meer reservering blijken te zijn dan beschikbare stoelen. Onze minst luxe treinreis was de AC3, met coupes waar telkens drie bedden boven elkaar gestapeld waren met daar tegenover weer drie bedden, zes in totaal dus. 's Middags wordt het middelste bed omlaag geklapt als rugleuning en zit je gezellig tussen de indiers op banken voor officieel drie personen (met de nadruk op officieel, meestal worden de banken benut door het dubbele aantal personen). Tijdens deze zelfde AC3 treinreis waren Manon en ik helaas ziek, zwak en misselijk. Mijn gebruikelijke wondermiddel om uit het raam te staren kwam ditmaal helaas niet zo goed te pas, aangezien er op de rails om de haverklap poepende Indiers te zien zijn. Vind het dan ook zeker humor dat er op de deur van de wc, net als in Nederland, staat dat de toiletten niet gebruikt mogen worden tijdens oponthoudt, terwijl er ook zeker genoeg Indiers zijn die op de rails van het station hun behoefte doen.

Inmiddels ben ik een echte pro in het onderhalen over prijzen en ik begin het spelletje dan ook steeds leuker te vinden. Als toerist kan je er bij voorbaat van uit gaan dat je wordt afgezet en moet je altijd minstens onder de helft van de gevraagde prijs beginnen met bieden. Zal wel weer wennen zijn straks terug in Nederland, waar je straal voor gek wordt verklaard als je ook maar probeert in de hema of het kruidvat wat af te dingen. Eigenlijk ook wel fijn, het is zo vermoeiend altijd tijd te moeten besteden aan het overeenkomen van een goed compromis.

Qua voedsel zijn we steeds onvoorzichtiger geworden. Misschien is dat dan ook meteen de verklaring dat we hier eigenlijk chronisch ziekjes zijn en dat het echt genieten is als je even een momentje hebt zonder krampen of misselijkheid. Manon en ik lachen onszelf daarintegen echt uit als we terugdenken aan het moment dat we voor het eerst aankwamen op de luchthaven van Delhi. Dorst, er moest snel gezocht worden naar een fles mineraal water. Probleem nummer twee: geen van alle vele watermerken had doppen die verzegeld waren, wat nu? Helemaal voorbereid en overspoeld met waarschuwingen door de gelezen reisgidsen, hadden we vernomen dat slechts verzegelde flessen betrouwbaar zijn, wegens de mogelijkheid tot hervulling met kraanwater van flessen die niet voorzien zijn van een plasticje om de dop. Na eindeloos etiketten lezen, doppen van dichtbij bekijken en aarzelen, besloten we de kassamedewerker om wijze raad te vragen. Uiteindelijk besloten we dit 'grote' risico, notabene nog op het vliegveld, dan maar te nemen en onze dorst te lessen met een van deze flessen. Tegenwoordig nemen we zonder twijfel iedere fles aan die we aangereikt krijgen, bestellen we fruitsshakes, eten we fruitsalades, drinken we sodasapjes afkomstig uit grote sodatanks, etc. Het is domweg gewoon onmogelijk om zo extreem voorzichtig te leven hier en twee maanden zonder fruit en groente is ook verre van gezond. Wat lijkt het me heerlijk om straks weer alles te kunnen eten zonder me af te vragen of ik binnen 24 uur als gevolg hiervan doodziek op bed zal liggen.

Het is wel te merken dat we per stad die we hier in Rajastan bezoeken, dichter bij de woestijn komen. Het wordt steeds benauwder, steeds stoffiger (m'n lenzen en ogen zijn niet zo blij hier in India) en steeds meer kamelen zijn te zien. Onze volgende bestemming, waar we morgen per bus naartoe hopen te verkassen, is Jaisalmer: een echte woestijnstad, van waaruit we dinsdag en woensdag een kamelentocht door de woestijn hopen te maken.
Het is zo ontzettend warm overal, daar valt domweg niet aan te wennen. Het zweet loopt in straaltjes langs je benen naar beneden en een ruimte met airco durf je bijna niet op te zoeken aangezien je bij voorbaat weet wat voor klap je kunt verwachten wanneer je terugkeert in de hitte van buiten. Het liefst zou ik in een hempje en ultra kort broekje over straat lopen, maar wegens alle waarschuwingen van te voren lopen we hier slechts in broeken die tot over je knieen rijken en shirtjes met mouwen en vrij hoog gesloten halsen. Ik kan me er van binnen dan ook zo kwaad om maken als je toeristen (niet zelden) ziet met extreem blote outfits a la Salou en Chersonisoss, zo onrespectvol en ongepast, wat een plaatsvervangende schaamte voel ik dan.

Was trouwens daarnet getuige van een aanranding hier in het internetcafe. Manon, wachtend op een computer die vrij kwam, kreeg onverwacht een hand aangereikt van een vieze Indier, gevolgd door een kus en het ongewenst betasten van haar borsten, waarna de indier hem als een haas naar buiten smeerde. Manon, nogal geshokt over wat haar overkwam, besloot de indier achterna te gaan en hem een klap in z'n gezicht te verkopen. Eenmaal de indier ingehaald, vond ze het zo midden op straat toch een te groot risico hem deze klap daadwerkelijk uit te delen, dat ze dit afhandelde door slechts naar hem te roepen: 'do that never again, asshole!' De indier was duidelijk geschrokken, draaide zich snel om en maakte dat hij weg kwam.
Dit is natuurlijk iets dat overal ter wereld gebeurd en is dan ook niet iets dat ik slechts kan wijden aan die rare Indiers.

Onze dagen bestaan tegenwoordig voornamelijk uit 'alledaagse' bezigheden als het bezoeken van paleizen, van forten, uitzichtpunten, meren, bazaren en het verplaatsen van stad naar stad en van plek naar plek met bussen, treinen, tuktuks en hier en daar zelfs een fietsriksja. Ookal zal India nooit kunnen wennen, deze dagindelingen beginnen al bijna vanzelfsprekend te worden. Over fietsriksja's gesproken: ik blijf me keer op keer zo ontzettend opgelaten en zelfs bijna asociaal voelen als er iemand de longen uit z'n lijf moet fietsen om mij te verplaatsen naar de gewenste bestemming. Dan probeer ik toch steeds in mijn achterhoofd te houden dat deze riksjarijder met mij in z'n bakje sowieso een goede dag zal hebben, trots als ze zijn op het vervoeren van blanken en met een verdienste die sowieso flink veel hoger zal zijn dan dat de gemiddelde indier hem zal schenken.

Voor nu even genoeg geschreven. Of dit mijn laatste blog deze reis zal zijn is nog een raadsel, afhankelijk van wat er nog op mijn pad komt deze week en of ik nog de behoefte voel te schrijven. Al met al heb ik hier in ieder geval de tijd van m'n leven gehad, heb ik ongelooflijk veel nieuwe ervaringen op gedaan, heb ik ontzettend veel geleerd, genoten, maar soms ook afgezien. India, iedere dag is weer een even grote uitdaging, bevat altijd weer vele onverwachte wendingen en het is dan ook nooit zeker wat de dag zal brengen. Op Yuvalok heb ik een prachtige, waardevolle tijd gehad. Hier zal ik nog lang over kunnen blijven dromen en nagenieten en misschien ga ik de wensen van al mijn lieve leerlingen nog eens volbrengen en keer ik terug naar de plek waar deze reis begon.

Liefs Daphne, volgende week zondag weer op Nederlandse bodem.