Sawadee Ka!

Sawadee ka!

Hier mijn eerste blog vanaf de 18e (!!) verdieping van het ziekenhuis met voor m'n neus een prachtig uitzicht over Bangkok. Ben nog geen drie dagen hier en ik heb nu al zo bizar veel mee gemaakt dat het vrijwel onmogelijk is alles te vertellen in een blog zonder deze onleesbaar lang te maken...

Allereerst moet ik zeggen: wat een ontzettend aardige mensen hier!! Ik weet zeker dat ik nooit eerder in een land ben geweest waar de mensen zo vriendelijk zijn als hier. Tegen buitenlanders, maar ook zeker tegen elkaar.

Momenteel heb ik net mijn eerste stagedag (kindergeneeskunde) achter de rug. Om 07.30 werden Lenka (mijn roommate uit Tsjechie, loopt stage op een andere afdeling) en ik door dr. Pollert (kinderarts, mijn contactpersoon) opgehaald bij onze dormitory. Ons slaapvertrek bevindt zich op hetzelfde terein als het ziekenhuis (dat overigens uit 3 gebouwen bestaat). Erg handig voor iemand zoals ik zonder richtingsgevoel zou je denken... maar zelfs dit bleek al te ingewikkeld voor mij, nadat ik vanmiddag geheel verdwaald ben geraakt toen ik dacht 'wel even wat te kunnen gaan halen uit m'n kamer'... eindeloos rondjes gelopen door alle gangen (het is echt een gigantisch doolhof!!), moeilijk gedaan met m'n plattegrond, dr. Pollert geprobeerd te bellen en uiteindelijk een studente van mijn afdeling gevonden die me de weg heeft gewezen:) (sorry mam, ik weet dat het niet erg rustgevend voor je is met het oog op mijn backpack plannen na de stage, wanneer ik nu al op het ziekenhuis terrein verdwaal). Vanmiddag liep ik met Sudarat (een vrouwelijke kinderarts) mee. Ook toen was ik compleet gedesorienteerd toen ik even naar de wc was gegaan. Ik kon haar niet meer terugvinden en ik was haar naam vergeten (Thaise namen zijn onmogelijk uit te spreken en te onthouden en schijnen de langste namen ter wereld te zijn:) ), dat was ook erg handig en ook toen was het een kwestie van eindeloos door de gangen lopen tot ik haar 'per toeval' tegen het lijf liep:)
Maargoed, na een dag lang veel vaker dan nodig door alle gangen gelopen te hebben, begin ik nu eindelijk een soort systeem te ontdekken in dit doolhof, hopelijk met beter resultaat morgen...
Oke, ik dwaal nogal af. Om 07.30u heb ik met dr. Pollert en Lenka ontbeten in de 'kantine'. Een bizar groot gebeuren met allerlei stalletjes met producten van Thais eten tot beha's en speelgoed... om 08u stonden, zoals iedere morgen, stonden alle Thai op uit hun stoel en werd het volkslied afgespeeld en meegezongen. De Thai adoreren hun koning en accepteren absoluut geen negatieve uitspraken over hem. Dat dit gevoelig ligt heb ik op dag 1 trouwens al gemerkt, toen ik aan Pollert vroeg wie degene is die de koning gaat opvolgen. Of dat net zoals bij ons de oudste zoon/dochter is? Ik kreeg meteen te horen dat ik zulke vragen absoluut niet mag stellen, dat alles over de koning nogal gevoelig ligt bij de Thai en dat je hier niet over kunt praten met hen. Punt. Ik snapte het probleem echt niet, ik probeerde alleen maar interesse te tonen. We zaten in de auto en daarna was de sfeer ook nogal gespannen en het duurde dan ook lang voordat iemand zijn mond weer open durfde te doen. De sfeer in de auto werd er trouwens nog beter op toen ik met mijn wagenziekte (of kwam het door de jetlag/warme weer/thais eten?) plotseling extreem misselijk werd. De Thai staan er om bekend dat ze willen dat alles altijd 'plezierig' is. Wanneer iets geen leuk of positief aspect bevat, vermijden ze het liever. De Thai blijven dan ook altijd leuk doen en lief lachen, ook wanneer zij zich totaal niet zo voelen. Even je stem verheffen schijnt al te veel en echt not done te zijn. Dat je het niet mag uiten wanneer je je niet zo prettig voelt heb ik in de auto wel gemerkt. Toen ik zo misselijk was, probeerde ik dat een aantal keer subtiel duidelijk te maken, maar dit werd domweg genegeerd. Toen ik op een gegeven moment het echt niet meer kon binnenhouden en geen zakje o.i.d bij de hand had, deed miss Arupa (een vriendin van Pollert waarmee we op pad waren) snel het raam open en heb ik mijn maaginhoud fijn vanuit een rijdende auto op straat kunnen ledigen. Dit maakte zoals je wel begrijpt de sfeer in de auto er nog beter op. Maargoed, ik dwaal alweer erg af (veel te veel te vertellen!)

Na het volkslied om 08u 's ochtends, nam ik afscheid van Lenka en ging ik met Pollert naar de conference hall, waar ik de rest van de kinderafdeling ontmoette. Uiteraard moest ik ook deze mensen allen begreoeten met de traditionele Thaise Wai, die ik inmiddels al helemaal onder de knie heb. Je handen vlak onder je kin tegen elkaar aan houden en een lichte buiging maken en onderhand zeggen: 'sawadee ka' (als vrouw zijnde). Op de afdeling werd vandaag ook een nieuwe groep 5e en 6e jaars studenten (vergelijkbaar met de co-schappen bij ons) geintroduceerd. Na het ochtendoverleg (waar ik natuurlijk niks van verstond, raar taaltje hoor dat Thais), kreeg ik samen met de grote groep 5e jaars studenten een rondleiding van dr. Pollert door het hele ziekenhuis. De studenten vonden het duidelijk erg interessant en spannend zo'n farang zoals ik hun midden te hebben. Ik hoorde constant zenuwachtig gegiechel achter me en sommige studenten probeerden met gebrekkig engels een gesprek met me aan te knopen, gevolgd door nog meer zenuwachtig gegiechel van de rest. De jongens waren zich compleet aan het uit sloven, en namen bijvoorbeeld steeds een sprintje wanneer we een deur naderden, zodat ze hem uitgebreid voor me open konden houden, waarna de rest natuurlijk opnieuw in lachen uitbarste. Nogal een bizarre situatie, maar ondanks dat ze het blijkbaar zo spannend vinden, vinden de studenten het duidelijk ook heel leuk dat ik er ben en proberen ze allemaal vrienden met me te zijn en stoer te zijn tegenover de rest wanneer ze naast zo'n blanke door de gangen durven te lopen:)

Na de rondleiding en wat administratief inschrijvings gedoe, heb ik de rest van de dag meegelopen met dr. Sudarat. Voor de lunch op de kinderpoli en na de lunch op de kindercardiologie (waar ik oa. patienten zag met de ziekte van Kawasaki en de tetralogie van fallot, voor de medici onder de lezers..). Natuurlijk kon ik van de consulten geen woord verstaan, maar Su (zo wil ze dat ik haar noem) was ontzettend aardig en nam telkens tussendoor ruimschoots de tijd mij alles uit te leggen in het engels (vast 1 van de factoren waardoor de patienten telkens zo'n 1,5 uur in de wachtkamer moesten wachten...).
's middags was er een welcoming lunch georganiseerd voor mij en de nieuwe Thaise studenten op de afdeling. We ontvingen allen een etensbox van piepschuim en namen plaats voor een grote beamer waar vervolgens een Thaise film werd afgespeeld, gevolgd door een live opname van een concert van de meest populaire Thaise artiest van dit moment (backstreetboy niveau...).
Dat de Thai constant vermaakt willen worden tijdens het gezamelijke eten, heb ik trouwens ook gisteren wel gemerkt.
Pollert was uitgenodigd door de farmaceutische industrie voor een chique diner in een 5 sterren hotel en had mij uitgenodigd om met hem mee te gaan. Zo'n aanbod van een luxe 5 gangen diner sla ik natuurlijk niet af en we vaarden dan ook per boot (!!) af richting het hotel. Na het ontmoeten van een aantal 'beroemde' thaise artsen en een praatje over astmainhalatoren in het Thais door een gastspreker, namen we allen plaats aan een tafel en kon het diner beginnen. Niks in alle rust genieten van het luxe eten op je bord. De gangen werden er in een rap tempo doorheen gejast en zodra je je bestek ook maar even niet aanraakte werd je bord zo voor je neus weggehaald, om vervolgens nog geen 2 minuten later de volgende alweer te ontvangen. Daarnaast vonden er vanaf de eerste gang humoristisch bedoelde optredens plaats, door onder andere travestieten in veel te korte rokjes en andere grappenmakers. Nogal bizar om dit te zien tijdens een 'serieus' diner in een 5 sterren hotel als afsluiting van een conferentie van artsen en professoren uit het hele land:) Van een rustig gesprek voeren was absoluut geen sprake, aangezien de muziek zo overheersend was en de thai duidelijk geamuseerd waren door het spektakel en hun blik tijdens het eten geen moment van het podium afwendden. Wat me overigens ook is opgevallen, is dat Thai meteen beginnen te eten zodra ze hun bord voor hun neus hebben en dus nooit even wachten tot de rest ook te eten heeft. Ook een 'eet smakelijk' is totaal niet aan de orde. Het eten wordt echt naar binnen geschrokt (boeren, smakken en overdreven met de mond open eten lijken ook erg normaal te zijn) en ik ben dan ook altijd als laatste klaar. Zo ook vanmiddag, tijdens de welcoming lunch met zo'n 50 medestudenten. Ik was nog als enige aan het 'genieten' van de slechtste (maar uiteraard goed bedoelde) pasta ooit gegeten (toegegeven, die in India was nog minder succesvol. Ik denk dat Aziaten maar beter niet aan de productie van Italiaans of ander Europees voedsel kunnen beginnen) en had totaal niet door dat blijkbaar al die studenten en artsen op mij aan het wachten waren. Toen ik eindelijk klaar was en mijn piepschuimen box sloot, stond ineens iedereen op en was het duidelijk dat de pauze was afgelopen. Achteraf schaamde ik me dood dat ik zo rustig had zitten eten terwijl iedereen blijkbaar aan het wachten was. En ik maar denken dat de Thai nog lekker van de film op de beamer aan het genieten waren en de pauze nog wel even zou duren...

Even iets over de dormitory: ik slaap dus in een groot gebouw waar de meeste thaise studenten van deze universiteit hun kamer hebben, een soort campus dus. Gister werd mij een eigen kamer aangewezen en toen ik nog maar net binnen was schrok ik me dood: zo'n vieze kamer had ik nog nooit gezien! De lakens vol vlekken, overal Thaise zwarte haren op de grond, de wc bril vol urine, etc. etc. Aangezien ik besefte dat ik het met deze kamer zou moeten doen deze maand, besloot ik eerst maar een grote schoonmaak te houden. Te beginnen met een van de eerste wc's die ik in mijn leven heb schoongemaakt (daar ging mijn tube wasmiddel...). Tussendoor besloot ik even te gaan buurten met Lenka, waarvan ik wist dat zij een paar kamers verder op bivakeerde. Tot mijn grote verbazing was haar kamer perfect schoon, naar haar zeggen al vanaf het eerste moment. Mijn kamer was dus blijkbaar niet onder handen genomen nadat de vorige bewoners hem zo smerig had achtergelaten? Lenka en ik besloten per direct dat ik voor de rest van de maand bij haar in zou trekken aangezien zij toch nog een bed over had. Een grote verhuizing volgde (aangezien ik reeds alles had uitgepakt en dus een hoop losse spullen had) en we werden dan ook nogal vreemd aangekeken door wat Thaise studenten toen we met mijn matras en al door de gangen liepen (aangezien mijn matras in mijn kamer het enige pluspunt was ten opzichte van de kamer van Lenka) :)

Ten slotte nog het een en ander over het weeekend. Toen ik zaterdag om 06.15 in Bangkok arriveerde, werd ik van het vliegveld gehaald door Pollert en Arupa. Ik was door hen uitgenodigd om mee te gaan naar een resort (zo'n 60 km buiten Bangkok) waar een grote groep werknemers van de farmaceutische industrie dat weekend zou bivakeren. Het was een grote conferentie over astma (met als afsluiting het diner waar ik eerder over vertelde), waarvoor Pollert was uitgenodigd op zondag ochtend een praatje te houden. Afijn, onze eerste stop was bij een orchideeen tuincentrum (pff, niet bepaald op mijn to do list wanneer ik naar een land als Thailand afreis. Meer iets voor jou mam;) ), waar ik een extreem vieze green tea kreeg voorgeschoteld. Heel goed bedoeld natuurlijk, maar green tea is echt niet mijn ding heb ik inmiddels wel ontdekt. Na dit o zo indrukwekkende tuincentrum, was de volgende stop bij een grote tempel, met op het zelfde terrein een typisch thaise floating market. Allebei zeer indrukwekkend! Op de markt waren enkel locals te vinden en het was prachtig om te zien hoe het thaise leven er op zo'n markt aan toe gaat. Heerlijk relaxte sfeer met overal houten kano's die af en aan varen met goederen om te verkopen. Vervolgens met de boot over de rivier gevaren, op weg naar een ander groot tempelcomplex. Het was er ontzettend druk, aangezien het de verjaardag was van de oprichter van deze tempel (veel tempels hebben een wassenbeeld van een monnik die belangrijk is geweest voor de desbetreffende tempel). Overal monniken in prachtige oranje gewaden te zien, die inmiddels toch ook wel met de tijd mee gaan, gezien de tattoo's en zonnebrillen die sommigen dragen. Er werden die dag allerlei jonge mannen getattoeeerd, met afbeeldingen die betekenisvol zijn voor het boeddhisme, om hun geloof te bewijzen en aan anderen te tonen. Erg bijzonder om te zien. Pollert vertelde me dat je als vrouw uit de buurt moet blijven van monikken (toch wel jammer, ik zou best met een op de foto willen:) ), hen niet lastig mag vallen en hen altijd voor moet laten gaan.
Ze lopen overal rond op straat en bevinden zich dus niet constant in de tempel. Ze overnachten er wel en zijn er overdag uiteraard ook vaak te vinden, maar gaan soms de straat op om donaties van de Thai in ontvangst te nemen en om andere 'spirituele missies' te voltooien.

Zaterdagavond hebben we een sea food diner gehad (en alweer echt niet mijn ding. Ik verlang nu al naar mama's stampot wortel, nog 7 weken te gaan...) met de mensen van de farmaceutische industrie binnen het resort. Ontzettend lieve mensen en allemaal deden ze ontzettend hun best hun gebrekkige engels in de praktijk te brengen. De Thai vonden me tijdens het diner blijkbaar erg grappig toen ik een man had geschat op een leeftijd van zo'n 25 jaar, terwijl hier 40 bleek te zijn. Mijn ogen zijn duidelijk nog niet zo getraind in het schatten van leeftijden onder de Thai (iets wat ik inmiddels al vaker heb gemerkt)... of kwam het misschien door het Angry Bird shirt wat deze veertiger droeg? (iets wat biljkbaar helemaal cool is hier, aangezien half Thailand hierin loopt)
Na het diner hebben we met de hele groep in het pikdonker in een gammel houten vissersbootje dat ieder moment om had kunnen slaan een tocht over de rivier gemaakt. Zo spannend!! (het deed me weer denken aan hoe ik me vroeger altijd voelde wanneer ik in de fata morgana in de efteling zat:) ) Het was zo donker dat je bijna niks kon onderscheiden, aan weerszijden van de smalle rivier allerlei struiken en planten en een soort mistige damp die opsteeg vanuit het water. We hebben ontzettend veel vuurvliegjes gezien, een prachtig effect! Ja, dit was echt zo'n intens geluks momentje.
Vervolgens met de hele groep, uiteraard nog steeds 's avonds laat in het donker, langsgeweest bij een openlucht 'kokosnootkoekjesfabriek'. De Thai vonden het blijkbaar echt helemaal geweldig om van het zojuist bereidde deeg koekjes te maken (het leken wel een stel kleuters die voor het eerst 'zandkoekjes' mochten bakken:) ). Ik was echt extreem moe, aangezien ik de hele dag en nacht had gevlogen en geen oog dicht had gedaan en vervolgens direct sinds 06.15u die ochtend een propvol activiteiten programma had doorlopen...) en kon het mooie van het koekjes bakken in de openlucht op een plek die slechts verlicht was door een paar lantaarns niet helemaal inzien:)

Zondag ochtend ben ik met Arupa mee geweest naar een katolieke kerk. Vervolgens samen nog een floating market bezocht en naar binnen gegluurd bij wat lokale houten huisjes op palen in het water. Daar een oude vrouw ontmoet die me niet meer los wilde laten en per direct met mij mee wilde naar Nederland:)

Kortom, ik ben hier echt nog maar net en heb al zo veel avonturen beleefd. Ik kan nog wel uren doorschrijven over nog veel meer opgedane ervaringen, maar ik denk dat het tijd wordt om te stoppen voor vanavond. Het begint al donker te worden en Lenka en ik gaan zometeen dineren met een groep Thaise studenten:)

Dus tot slot: het is echt geweldig hier en ik geniet volop!

Liefs en tot de volgende blog!