Hua Hin, Petchaburi

Lieve mensen,

Zo, ik ben weer net aangekomen in Bangkok na een eindeloos lange reis in een minibus vanuit het Kaeng Krechan national park in Petchaburi. Vraag me niet wat voor omwegen de chauffeur heeft gemaakt, maar ik weet in ieder geval wel dat we er vele malen langer over hebben gedaan dan de geplande 2 uur. Prachtig gezicht toen we in het donker op de skyline van bangkok (ontzettend veel hoge, moderne gebouwen!) af reden en er overal felle bliksemschichten tussen de wolkenkrabbers door te zien waren. Ja, er is de laatste dagen erg veel onweer in Thailand en ook keiharde tropische regenbuien zijn zeker niet afwezig. Ik maak me dus ook een klein beetje zorgen over mijn reis met Mathilde naar Birma (tickets zijn geboekt, dus er is geen weg meer terug:) ), gezien het feit dat asfaltwegen daar nog niet zijn uitgevonden en ik toch wel heb ontdekt dat hier inmens veel regen in een korte tijd kan vallen. Ik moet dus maar zorgen dat ik in Birma overal een meerdaags survival pakket bij de hand heb, voor het geval we onverwachts in de blub vast komen te zitten in de middle of knowwhere en daar de komende dagen moeten bivakkeren (de Nederlandse reisbureaus raadden ons dan ook sterk af die kant op te gaan in deze tijd van het jaar...) Maargoed, Birma is van latere zorg. Eerst mijn avontuur in Thailand voortzetten.

Vrijdag opnieuw met de grote groep internationale studenten (waar zich dit weekend ook een Franse en Zwitserse bij hadden gevoegd. In ieder geval al iets dichter bij huis dan de studenten uit landen als Brazilie en Zuid Korea die ik vorige week had ontmoet... hopelijk kom ik binnenkort eens een landgenoot tegen) vertrokken uit Bangkok om dit keer het weekend door te brengen in Hua Hin, een plaats gelegen aan een tropisch witzand-palmbomen strand, zeker niet verkeerd. Tevens de plaats waar de koning het grootste deel van zijn tijd door schijnt te brengen. 's Avonds de night market bezocht, waar het overigens helaas erg toeristisch bleek te zijn. Zaterdag extreem lui geweest en de gehele dag niks anders gedaan dan mezelf verbranden op het strand, waardoor ik nu een kreeft ben met hier een daar een paar witte vingerafdrukken waar ik nonchalant wat zonnebrandcreme op had gesmeerd (ik ben er nog altijd stellig van overtuigd dat ik 'niet verbrandt', maar het tegendeel is maar weer bewezen) en nog steeds van alle kanten gloei. Tussendoor zo nu een dan een duik genomen in het veel te warme zeewater, waarin overigens iets mysterieus zat wat iedereen onwijs veel jeuk bezorgde. Niet bepaald verfrissend en ontspannend dus. 's Avonds midden op de markt in de open lucht onder handen genomen voor een Thaise massage en ondanks 10 gebroken ribben, bijna gewurgd te zijn, gekneusde vingers en tenen en afgestorven handen door het afknellen van m'n vaten, was het voor die 5 euro toch wel voor herhaling vatbaar. 's Avonds in het pikkedonker met de hele groep onder de palmbomen op het strand Thaise drank gedronken, wat me even deed denken aan Jack Sparrow aangestrand op een onbewoond eiland met z'n rum als enig levensmiddel voorhanden.

Vandaag met een groepje van 5 een minibus geregeld die ons bracht naar het gigantische Kaeng Krachan national park. Na een aantal uren gedropt in de middle of knowwhere en vrije tijd gekregen om wat te wandelen over de asfaltweg die zijn weg baande door de jungle. Zo'n asfaltweg vond ik toch echt niet avontuurlijk genoeg, dus al snel met 3 van ons (waarschijnlijk tegen alle bedoelingen in) off-road gegaan en op m'n slippers en met korte broek dwars door de wildernis gaan lopen. Overal die exotische vogel en dieren geluiden om je heen, het gekraak en geritsel vlakbij en het weten dat er luipaarden, olifanten en andere niet altijd vriendelijke diersoorten in de nabije omgeving kunnen verkeren, maakte het ontzettend spannend. Op een gegeven moment een apenfamilie (donkergrijs en groot!!) letterlijk in de takken boven ons hoofd aangetroffen, waar we dan ook lang gefascineerd naar hebben staan kijken. De apen hadden ons duidelijk ook ontdekt en kwamen soms gevaarlijk dichtbij, maar lieten ons gelukkig met rust (maar goed dat ik bewust mijn eten in een plastic zak op de asfaltweg had achtergelaten. Beetje jammer alleen dat ik er bij terugkomst een geheel mierennest in aan trof..dag eten). Na het zien van deze groep apen en een aantal reuzenspinnen, kwam aan onze jungletocht abrupt een eind toen het extreem hard begon te plensen en we maar snel terug richting auto liepen. Wat zou ik graag een volgende keer met ervaren gids een lange tocht in de jungle maken op zoek naar bijzondere diersoorten, zeker op mijn to do list, zo spannend!

Afgelopen stageweek heb ik met de vijfde jaars studenten meegelopen op de in-patient department (de kindjes die zijn opgenomen in het ziekenhuis). Opvallend veel thalassemie patientjes voorbij zien komen (40% van de Thai schijnt drager te zijn! Twee dragers samen, hebben dus 25% kans op een kind met thalassemie...). Eveneens veel patienten met de ziekte van Kawasaki (vasculitis) maar ook gevallen als vergiftiging door een slangenbeet, dengue (knokkelkoorts, overgebracht door muggen), ambiguous genitalia (kruising tussen man/vrouw geslacht), hydrocephalus (waterhoofd), etc. etc. Wat me toch zeker het meest aangreep, was een kaal, graatmager jongetje van 7 jaar met een medulloblastoma (soort hersentumor), die zijn zoveelste chemo (gespoten in z'n ruggenmerg zodat het goed de hersenen kan bereiken) ontving. Ouders niet aanwezig, geen traan gelaten, en zelfs na afloop meteen weer lachen, hij staat dan ook bekend om zijn dapperheid met zijn 7 jaar oud. Ik had ook zeker te doen met het jongetje/meisje met ambiguous genitalia en tevens een waterhoofd en vertraagde ontwikkeling, die sinds zijn geboorte nooit meer het ziekenhuis heeft verlaten en daarnaast ook nooit door zijn ouders is opgezocht. Dit kindje brengt dus de eerste levensjaren dag in dag uit door in een ziekenhuisbed, met het personeel als enig 'opvoedend' contact. Ouders? Nooit meer gezien... Ik vroeg er de studenten naar en het bleek toch wel een typisch gestigmatiseerd geval te zijn, waarbij regelmatig wordt gezien dat ouders zo'n kind niet accepteren en dus laten stikken.

Ik wordt nog altijd iedere ochtend weer hartelijk ontvangen door de groep studenten en het personeel en ze doen allemaal ontzettend hun best me te leren kennen en iets bij te brengen. Vooral met 3 studenten die redelijk goed engels spreken trek ik erg veel op en zij proberen mij dan ook constant zoveel mogelijk te vertalen. Iedere ochtend probeer ik stipt om 08 uur (met de nadruk op 'probeer') binnen te zijn in de conference hall voor de ochtendbespreking. Sinds deze week worden de powerpoint sheets speciaal voor mij in het engels gemaakt, zodat ik niet een uur lang uit m'n neus hoef te vreten wanneer ik dat onmogelijke Thaise taaltje moet aanhoren.

Over de taal gesproken: ieder woord heeft meerdere betekenissen (soms wel een stuk of 7), afhankelijk van de manier waarop het uitgesproken wordt. Dit kan bijvoorbeeld verschillen in luidheid of klemtoon, of oplopend of aflopend in geluidsniveau zijn. Het schijnt voor buitenlanders dan ook een haast onmogelijke opgevage te zijn om Thais te leren en zij moeten woorden dan vaak ook zo'n 5 keer op alle mogelijke manieren uitspreken voordat een Thai het begrijpt. Het klinkt mij in de oren alsof deze taal een erg beperkt vocabulaire kent en ik hoor dan ook constant dezelfde 'woorden' en klanken terugkomen. We zijn al aardig ervaren met het immiteren:) Naast dat het Engels van de meeste Thai erg gebrekkig is, is het vaak ook onmogelijk te verstaan. Bepaalde klanken, zoals ondermeer de 'R' en de 'X' kunnen blijkbaar niet uitgesproken worden. Het gaat me wel steeds gemakkelijker af het te begrijpen, nu ik er een zeker patroon in begin te herkennen, en ik dus niet iedere keer eerst hoef zoeken naar het woord wat iemand zou kunnen bedoelen. Tenslotte valt het me op dat veel mannen praten alsof ze een hete aardappel in hun mond hebben en de vrouwen een sterk nasale klank produceren.

Donderdag heeft dokter Pollert me meegenomen naar een symposium over eczeem (laat dat nou toevallig net de enige gediagnostiseerde 'ziekte' zijn waar ik aan 'lijdt') in een chique 5 sterrenhotel, voorgegaan door een uiterst luxe buffet. Ik wist echt niet waar ik het zoeken moest, zoveel heerlijks wat ik kon opscheppen. Had dan ook veels te veel gegeten en afgesloten met 3 toetjes:) We kwamen natuurlijk 'eigenlijk' voor het symposium, maar ik het uiteraard vooral genoten van de lunch, en had tijdens het symposium ernstige moeite om m'n ogen open te houden.

Dinsdag met Lenka 'per ongeluk' bij een inmens mooi tempelcomplex beland, nadat we bij de verkeerde bushalte waren uitstapt toen we eigenlijk op weg waren naar het monument van de democratie, tja zo zie je nog eens wat. Vervolgens hadden we ook nog het geluk een tuktuk driver bij dit complex aan de treffen die vertelde dat het nationale buddha dag was en hij ons daarom de gehele middag voor in totaal 50 eurocent mee op pad wilde nemen naar allerlei prachtige tempels met, hoe kan het ook anders, buddhabeelden. Ook een tempel bezocht die normaal enkel toegangkelijk is voor boeddhisten, maar die nu alleen op deze buddhadag ook open was voor 'farangs' zoals wij. Het monument van de democratie niet bezocht, maar daarvoor in de plaats wel zo'n 8 stops gemaakt bij minstens zo interessante plekken. Een geluk bij een ongeluk dus maar weer zou ik zeggen.
's Avonds met alweer een nieuwe thaise studente en m'n roommates een gebied van Bangkok bezocht waar ik nog niet eerder was geweest, bij een Japans restaurant gegeten en de lokale markt bezocht met veel te veel troep waar ik niet aan wil beginnen.

Woensdag eindelijk het Grand Palace en grote tempelcomplex ernaast bezocht, de hotspot van Thailand, waar wij met onze echte thaise studenten gratis naar binnen mochten. Ik had dan ook een heerlijk gevoel van leedvermaak, toen ik al die nederlandse gezinnen om me heen hoorde die 10 euro per persoon mochten betalen:) Erg fijn om in het bezit te zijn van zo'n heuze thaise studentenkaart, aangezien we overal flinke kortingen krijgen en vaak dus zelfs gratis naar binnen mogen.

Goed, ik ga hier maar een eind aan brijen, aangezien Daria op me wacht en ik het geschreeuw van de jongens die hier in dit internetcafe iedere avond schietspelletjes zitten te spelen meer dan zat ben.
Morgen moet ik mijn presentatie over Nederland houden voor de studenten en het personeel van de pediatrieafdeling. Nog geen enkel moment gevonden iets voor te bereiden en ben dan ook blij dat ik m'n sheets tenminste al in Nederland heb gemaakt. Hopelijk vind ik morgenochtend nog een gaatje iets voor te bereiden en anders wordt het pure improvisatie. Het zal vast niet heel moeilijk zijn om een praatje over klompen en molens in Nederland te produceren?
We maken daarnaast plannen om morgen, wanneer daar tijd voor is, naar de snake farm te gaan. Altijd al met een grote slang op de foto gewild:)

Snel meer!

Liefs, Daphne