Bagan, Mandalay, Inle Lake

Lieve mensen,

Alweer veels te lang geleden sinds mijn laatste blog… dit omdat het internet het hier de helft van de tijd niet doet, en als het al verbinding heeft, is het ook nog eens ontzettend langzaam. Dus voor het goede humeur is het maar beter internetcafes hier zo veel mogelijk te vermijden.

We naderen helaas alweer het einde van ons Birma avontuur. Vanmiddag vertrekken we voor een 14 uur durende busreis richting Yangoon, vanwaar we vrijdag alweer terug vliegen naar Bangkok. Misschien stappen we nog een halte eerder uit in Bago, maar dat hangt nog even af van onze risicoinschatting af of dit wel allemaal te realiseren is in zo’n korte tijd…

Momenteel bevinden we ons bij Inle Lake. Een prachtig meer met vele aangrenzende kanalen, waar allerlei families wonen op huizen op palen midden in het water (en die dus altijd overal per boot naartoe moeten wanneer ze hun huis verlaten) Gister de volle dag in een soort gemotoriseerde kano met een birmees aan het roer over het meer en de kanalen gevaren en bij allerlei bezienswaardigheden gestopt zoals een papiermakerij, edelsmit, weverij en noem maar op. Maandagmiddag een vergelijkbare tocht per (ongemotoriseerde) kano gemaakt. Erg ontspannend en rustgevend en soms ook een beetje verraderlijk, gezien de smalle kanalen tussen de struiken soms toch verdacht veel leken op de sloten bij wilnis, maar waar ongetwijfeld genoeg slangen en andere exotische diersoorten zich verscholen. Maandagavond per toeval beland in een tempel, waar net een ceremonie gaande was waarbij een grote groep jongetjes officieel tot ‘jonge’ monnik werden ingewijd. Eindeloze, monotone gebeden werden opgezegd, waarbij ieder z’n eigen toonhoogte en spreektempo gebruikte. Had echt iets hypnotiserends, in ieder geval erg bijzonder.

Gisteren trouwens even een paniek momentje, toen we volledig door onze Kyats heen bleken te zijn, en we een poging deden ons laatste biljet van honderd dollar te wisselen (we hadden er nog 1, maar die was sowieso al onbruikbaar verklaard in het kieskeurige Birma). Na lang bestudeerd te zijn door iemand van een travel agency, was de conclusie dat het biljet niet geaccepteerd kon worden, wegens een minuscuul vouwtje in het midden. We hadden dus toch echt wel even een probleem, zonder geld in een land zonder pinautomaten. We hadden enkel nog een aantal briefjes van 1 dollar, maar die worden ook nergens geaccepteerd hebben we al ontdekt, en nog een paar briefjes die sowieso onbruikbaar waren. Gelukkig heeft uiteindelijk een vrouw, werkzaam in ons hotel, ons 100 dollar biljet op haar brommer meegenomen naar de bank en gezorgd dat we hier toch nog redelijk wat Kyats voor terug kregen. Weliswaar lang niet zo veel als het had moeten zijn, maar gelukkig toch genoeg om hier de laatste dagen te overleven.

Zondagnacht weer zo’n vreselijke busreis moeten doormaken vanuit Mandalay. Dit keer nog erger, gezien de bus een stuk minder luxe was dan we inmiddels gewend waren, onze stoelen niet naar achteren konden, het er extreem koud was en bijna de hele nacht vervelende birmese films werden gedraaid met veel te veel herrie. Toegegeven, de reis hier in Birma is eigenlijk ontzettend slopend, dit vooral omdat we telkens ‘s nachts in de bus zitten en de afstanden zodanig groot zijn dat je je volledige nacht er aan kwijt bent. Af en toe slapen we dus een beetje overdag en we zijn dan ook volledig uit ons ritme.

Zondag overdag in Mandalay de hele dag van hop naar her gebracht per fietsriksja met dezelfde chauffeur. Totaal andere versie hier van fietsriksja’s dan die ik ken uit India en Bangladesh. Hier in Birma twee passagiersplaatsen met de ruggen naar elkaar toe: de een kijkt vooruit en de ander kijkt dus achteruit Bizarre ervaring dus om dwars door al het verkeer achteruit op een fiets vervoerd te worden. Totaal op de bonnefooi en onze driver bracht ons dan ook naar allerlei plekken waar we nog nooit van hadden gehoord. Erg veel gezien, waaronder het grootste boek ter wereld (Kuthodaw Paya). Bestaat uit de 15 delen van de Tripitaka en is volledig geschreven in marmeren stenen. Een koning heeft ooit een team van 2400 monniken de opdracht gegeven het boek nonstop te lezen, wat uiteindelijk 6 maanden heeft geduurd.

Zaterdag avond beland bij een clandestine show van de moustache brothers. Een groep van drie mannen met inmiddels zeer veel internationale bekendheid. De groep vecht voor meer vrijheid van meningsuiting in Birma en geeft dan ook al jaren shows waarin politieke grappen over het onderdrukkende regime worden gemaakt. Op onafhankelijkheidsdag in 1996 gaf Aung San Suu Kyi een groot feest in Yangoon waarbij ze de moustache brothers had uitgenodigd om op te treden. Ondanks hun weet van de aanwezigheid van leden van het regime, ging de groep politieke grappen niet uit de weg. Eenmaal terug in hun woonplaats in Mandalay, viel het regime plots hun huis binnen en werd de gehele familie meegenomen, vastgezet en twee weken lang gemarteld en verhoord. Tijdens de rechtzaak niet de kans gekregen ook maar een woord te zeggen, en Aung San Suu Kyi, die op weg was naar Mandalay om te getuigen, zat in een treinwagon die doelbewust ontkoppeld werd zodat zij niet op tijd de zitting kon bereiken. Uiteindelijk werden twee van de moustache brothers naar een vreselijk werkkamp gestuurd onder erbarmelijke omstandigheden waar ze constant gemarteld werden. Onder druk van Amnesty international zijn ze na twee maanden overgeplaatst naar een ‘gewone’ gevangenis. Uiteindelijk, opnieuw door internationale druk, na 5,5 jaar (eerder dan gepland) vrijgelaten. De groep mag officieel niet meer optreden en het is voor birmezen dan ook zeer verboden deze groep nog in te huren of uberhaupt te bezoeken (we hadden nog geprobeerd onze riksjadriver op onze kosten mee naar binnen te nemen, aangezien we dachten dat het gewoon om een leuke ‘cabaretshow’ of iets dergelijks zou gaan Hij weigerde echter mee naar binnen te gaan…). Tegenwoordig geven ze alleen nog ‘illegale’ optredens in hun eigen woonkamer puur voor toeristen. Er staat constant iemand op de uitkijk, en wanneer ze het gevoel hebben dat er een spion van het regime aanwezig is, passen ze al improviserend de onderwerpen van hun grappen aan en vermijden ze politiek getinte onderwerpen. Toch zeggen ze niet bang te zijn en blijven ze vechten voor hun volk. Voorafgaand hadden Mathilde en ik nog vrij weinig van de aanwezigheid van het regime gemerkt, maar nu werd toch wel even erg duidelijk hoe levendig de onderdrukking door het regime vandaag de dag nog is.

Zaterdag overdag de Mandalay hill beklommen, opnieuw een eindeloos lange trap en op blote voeten. Erg lang genoten van het prachtige uitzicht. Vrijdagnacht weer een eindeloos lange busreis weten te overleven, dit keer vanuit Bagan.

Bagan is dan ook het punt waar mijn vorige blog geeindigd was. Wat daar echter nog niet in vermeld stond, is dat we vrijdag per fiets de hele dag tussen de tempels door over de velden van Bagan hebben rondgereden. Compleet gedesorienteerd en totaal op de bonnefooi. Op de een of andere vreemde manier wisten we het zelfs steeds voor elkaar te krijgen de 4400 tempels compleet uit het oog te verliezen en in allerlei lokale dorpjes met bamboe hutjes terecht te komen. Bij een familie nog gezellig op visite geweest en even het ‘huis’ van binnen mogen bewonderen. Uiteindelijk op een soort marktje beland, waar ik met een souvenir in m’n handen stond, twijfelend of ik het wel of niet wilde aanschaffen. De vrouw vroeg 18 euro, maar zei er wel even bij dat ze mijn mascara zo mooi vond, dus dat het ook voldoende zou zijn wanneer ik deze aan haar af zou staan. Helaas geen mascara bij me op de fiets, maar uiteindelijk wel een goede deal gesloten door mijn duyvis borrelnoten en armband van 0,50 cent uit Thailand (jaja want hij is echt zilver…) met een klein beetje geld aan haar af te staan. Mathilde probeerde deze zelfde truc nog uit door zo ongeveer de hele inhoud van haar tas te showen, inclusief een verkooppraatje bij haar deodorantbus, want ‘ja, dat is echte parfum!’.
Uiteindelijk bij een tempel een soort geheime ingang naar een trap die naar boven leidde gevonden met behulp van een birmees die daar net aan het bidden was toen wij binnen kwamen. Een groot deel van de middag zittend bovenop de tempel doorgebracht, met een prachtig uitzicht over de tempelvelden van Bagan. Erg hard gelachen toen een paar toeristen op ‘onze’ tempel afkwamen, die ons duidelijk vanuit de verte hadden zien zitten en die dit ook wel aantrekkelijk leken te vinden. Ze bleven eindeloos lang beneden in de tempel, opzoek naar deze geheime ingang, gelukkig zonder succes. Wij natuurlijk genieten van het leedvermaak en we voelden ons dan ook wel trots zo boven op onze eigen tempel (ga toch je eigen tempel zoeken, er zijn er 4400!) Toen een paar birmese jongetjes de trap opkwamen om ons te vergezellen, werden zij helaas direct gevolgd door de nieuwsgierige toeristen en was het gedaan met onze rust…

Ik moet nu echt gaan afronden, de bus vertrekt zometeen al richting Yangoon.

Hoop snel weer wat van me te kunnen laten horen!

Liefs, Daphne