Afscheid

Lieve lezers,

Alweer precies een week geleden, dus hoogste tijd voor een blog!

Allereerst: vliegtickets zijn rond, visum is binnen, dus niks staat ons meer in de weg om morgen toch echt te vertrekken per vliegtuig naar Yangon in Birma! Iets waar ik al bijna een jaar ontzettend naar uit kijk. Birma zal ongetwijfeld een wereld van verschil zijn met Thailand en zal hoe dan ook een grote uitdaging worden!

Vanochtend erg lopen stressen en haasten om op tijd bij de Birmese ambassade te zijn, gezien we gewaarschuwd waren voor lange rijen. Het zat ons allemaal niet erg mee: de meeste taxi chauffeurs waren niet bepaald behulpzaam, gezien zij allen geen flauw idee hadden waar de ambassade zich bevondt. Uiteindelijk na lang proberen een chauffeur gevonden die bereid was te helpen. Beetje jammer alleen dat hij het idee had dat wij Belgen zouden zijn en hij ons afzette voor het hek van de Belgische ambassade in plaats van de Birmese... Vervolgens eindeloos rondjes gereden rond hetzelfde huizenblok, telefonisch verbonden met een amerikaanse die functioneerde als tolk, tijden stilgestaan terwijl de motor (expres?) aan bleef staan en dus het bedrag op de meter op bleef lopen... Goed, uiteindelijk veel later dan gepland bij de ambassade aangekomen, waar we helaas een rij tot ver over straat aantroffen. Ik dacht dat er geen toeristen naar Birma gingen?? In alle haast probeerde ik tijd te winnen door op zoek te gaan naar de copy shop in de buurt waar je uitgeprinte application forms vast zou kunnen halen voor een klein prijsje. Helaas met m'n voet terecht gekomen in een onverwachte diepe kuil in het asfalt, waarna ik hard onderuit ging en languit op het asfalt terecht kwam. Na mijn ongeluk van vorige week, ben ik dus nu nog veel meer bont en blauw en loop ik nu half mank met 2 benen in plaats van 1, dus dat is niet erg handig. De mobiel die ik in m'n hand had belandde ergens een heel stuk verderop op het wegdek, dus sorry mam, hij is helaas wat beschadigd, maar doet het gelukkig momenteel nog:)
Gelukkig viel alles reuze mee, verliep binnen alles vlekkeloos, en waren we diezelfde middag nog in het bezit van een mooi visum!

Zaterdag ochtend om half 5 opgestaan om Mathilde van het vliegveld op te halen, wat zo'n 20 km buiten Bangkok ligt. Alweer zo'n succes met een taxichauffeur die niet begreep dat ik bij een bepaald station van de skytrain afgezet wilde worden. Ik werd uiteindelijk ergens gedropt langs de skytrain rails, maar nergens een station te bekennen. Dus ben ik maar zielsalleen (voor het eerst dat de straten van Bangkok leeg waren, het was nog erg vroeg..) een heel stuk langs de rails gaan lopen in de hoop snel bij een station terecht te komen. Om uiteindelijk bij het station te komen, bleek ik ook nog te voet en via de bosjes een rails voor goederentreinen over te moeten steken om vervolgens in een immens grote compleet uitgestorven parkeerplaats terecht te komen. Vervolgens met de roltrap omhoog en terecht gekomen in alweer een gigantisch groot gebouw, waar het doodstil was en letterlijk he-le-maal niemand te vinden was (zelfs personeel was blijkbaar nog niet gearriveerd?). Een erg bizarre ervaring en het deed me dan ook sterk denken aan zo'n typische computerspel waarbij dan plots iemand met een pistool achter een muurtje vandaan te voorschijn komt... Gelukkig uiteindelijk bij een soort van bewoonde wereld terecht gekomen en de trein naar het vliegveld kunnen pakken.

Gistermiddag urenlang met Mathilde over een gigantische weekendmarkt in Bangkok geslenterd. Ontzettend hard gelachen toen we een winkel vonden met veels te veel leuke jurkjes, maar die allen te klein voor ons bleken te zijn. De verkopers vermaakten zich kostelijk om het zicht van twee 'farangs' die zich in veels te kleine jurkjes probeerden te wurmen. Toen Mathilde vervolgens stellig zei dat 'zij wel even zou laten zien dat 'deze' jurk wel paste' en vervolgens al bij haar hoofd en armen volledig in de jurk vast kwam zitten, piste ik bijna in m'n broek van het lachen. De verkopers begonnen dingen te roepen als: 'too fat'! 'jogging, jogging'! (met hele jog bewegingen erbij...)' Go to your country and come back when you lost weight! Ook bij de verkoopsters rolden inmiddels tranen over de wangen en ze bleven maar wijzen naar een Thaise medeklant: 'skinny, skinny!' Tja, die Thaise maten zijn toch wel andere koek. Niet erg goed voor ons ego, maar we hebben ons kostelijk vermaakt en zijn minstens een uur in het winkeltje gebleven. Helaas, na zo'n beetje de hele winkel gepast te hebben, uiteindelijk niks (kunnen) kopen, maar uiteindelijk toch een troost toen we in de volgende winkel allebei een jurkje vonden dat WEL paste....

Vrijdag was mijn allerlaatste stagedag. 's Middags werd er een speciale afscheidslunch voor mij georganiseerd op de afdeling. Opnieuw een piepschuimen box voedsel en opnieuw stond een film aan op de beamer: dit maal mochten we genieten van mr. Bean:) Na de lunch hield Phudit, de student waar ik het meest mee op trok en die mij het meest heeft vertaald gedurende de stage, een mooie speach voor mij en was het daarna mijn beurt om een complete afscheidsspeach uit m'n duim te zuigen. Altijd weer moeilijk om definitief afscheid te nemen van iedereen. Gelukkig is facebook ook in Thailand al uitgevonden, dus van echt definitief afscheid hoeft geen sprake te zijn.

Zaterdagochtend Mathilde een kleine rondleiding door het ziekenhuis gegeven en 's avonds allebei, compleet gehuld in doktersjas (ja, zelfs Mathilde die eigenlijk civiele techniek studeert...) via een student de emergency care binnengekomen om daar even een deel van de avonddienst bij te wonen. Overal patienten in kritieke toestand en Mathilde voelde zich dan ook niet helemaal thuis in haar witte jas. Vervolgens wel de opdracht van de student gekregen om maar te doen alsof ze ook medisch student was:)

Vandaag voor de tweede keer een bezoek aan het grand palace, gezien Mathlide daar uiteraard toch echt wel naar toe moest. Erg toevallig nou net de dag waarop later die dag de verjaardag van de prins in het complex gevierd zou worden. Gratis voor iedere toerist (normaal betaal je 10 euro) en overal soldaten in witte, groene en zwarte gewaden, monikken en andere gerespecteerde of belangrijke personen die zich langzaamaan verzamelden binnen de hoofdtempel van het complex. Op een gegeven moment een gigantische groep verpleegsters, die bij navraag te gast bleken te zijn gezien zij in het ziekenhuis werken waar momenteel de koning opgenomen is. Mathilde en ik begrepen er in eerste instantie helemaal niks van wat er gaande was en besloten een paar jonge soldaten in witte uniformen aan te spreken. Zij bleken erg geinteresseerd en behulpzaam en besloten ons gratis wel even een gehele rondleiding door het complex te geven, aangezien zij toch nog moesten wachten tot de vrouw van de prins zou arriveren (helaas niet mee kunnen maken aangezien we op tijd terug bij de ambassade moesten zijn voor ons visum). Dus liepen Mathilde en ik trots tussen twee soldaten in door het grote complex, wat uiteraard veel vragende en 'jaloerze' blikken bij andere toeristen opwekte. Veel verhalen over de Ramakien, de geschiedenis van het complex, het koningshuis en Ayutthaya rijker, werden de facebookadressen nog even uitgewisseld en moesten we toch echt helaas het complex verlaten.

Woensdag als onderdeel van het social programm met 3 studenten en Lenka en Daria een bezoek aan china town gebracht. Veel te veel vieze geuren op de markt geroken, bizarre producten gezien waarvan ik niet wist dat ze eetbaar zouden zijn (zoals een volledige huid van een varkenshoofd) en onze toekomst laten voorspellen in een tempel (ik word heel rijk en krijg een goed betaalde baan). Ook een 'substantie' op de markt aangetroffen, die toch echt exact leek op iets extreem smerigs wat ik laatst op mijn voorgeschotelde bord aan had getroffen toen ik door wat Thai mee uit lunchen was genomen. Bleek kippenmilt te zijn, fijn. En maar beter dat ik dat nu pas achteraf weet.

Zaterdag Mathilde zover gekregen om, ondanks haar jetlag, om 04.30 op te staan om met de bus richting Damnoek Saduak, waar zich een grote floating market bevindt, te gaan. De meeste floating markets in Bangkok schijnen tegenwoordig speciaal voor de toeristen nog in stand gehouden te worden, maar deze floating market staat er beroemd om dat hij 'echt' is. We wilden dan ook zo vroeg mogelijk aanwezig zijn, gezien dan de grote toeristen meute nog niet gearriveerd is.

Mathilde smokkel ik nu iedere keer de dormitory en mijn slaapkamer binnen. Officieel mag ik na mijn stage nog een week van mijn kamer gebruik maken, maar het is eigelijk zeker niet toegestaan 'buitenstaanders' te laten overnachten binnen het terrein. Een student, ik noem maar geen namen, had echter toegezegd dat hij wel een oogje dicht zou knijpen (het scheelt toch weer 3 nachten betalen voor een hotel). Wanneer we nu het gebouw binnen komen en langs de 'bewakers' moeten zien te komen, probeert Mathilde maar zo snel en nonchalant mogelijk langs te lopen. Ondanks een aantal onbegrijpende blikken van de staff, verloopt ons sneaky gedrag tot nu toe zonder problemen. Toen ik per ongeluk mijn sleutel in de kamer had lagen liggen (de deuren kun je met een knopje dichtdrukken zonder sleutel, zoals een typische hoteldeur) en de staff moest vragen met hun extra sleutel de kamer opnieuw te openen, had ik Mathilde maar even 'verborgen' in de kamer van de Poolse studente:) (Oef, ik hoop maar dat er geen Thaise dokters momenteel een translator site gebruiken om mijn blogs te lezen (gezien de link op facebook). Maar goed dat we morgen vertrekken:)

Goed, ondanks dat alles altijd vooral niet volgens planning verloopt en niet altijd even vlekkeloos, heb ik het hier nog steeds ontzettend naar m'n zin! Mathilde en ik hebben wel ontdekt dat het vaak maar beter en voordeliger (letterlijk) is, wanneer een boze Thai iets van je gedaan probeert te krijgen, om maar gewoon te doen alsof je erg dom bent en er niks van begrijpt. Ons motto is dan ook: 'Ach, we zijn ook maar domme toeristen.'

Ik moet nu gaan afronden. Morgen is het een kwestie van inpakken, de laatste plaatjes van het ziekenhuis schieten en wegwezen. Weer een hoofdstuk afgesloten dus. Ontzettend veel gezien en geleerd tijdens mijn stage en heel veel nieuwe ervaringen opgedaan, maar nu is het toch echt tijd een nieuw groot avontuur aan te gaan.

Ik heb geen flauw idee wat we in Birma aan zullen treffen, maar verwacht in ieder geval minder van me te kunnen laten horen. Wanneer mogelijk, zal ik zeker proberen snel een blog te plaatsen!

Liefs en tot snel,

Daphne