Yangoon, Bagan

Lieve mensen,

Nou daar is 'ie dan: m'n eerste blog vanuit Birma! Heeft even wat moeite gekost, gezien er nauwelijks internet te vinden is in dit land en het daar bovenop ook nog eens absurd langzaam is (praktisch geen internet dus). Eigenlijk is het alleen redelijk bruikbaar tussen ongeveer 23.30 en 06.30... Dus ben ik vandaag toch maar even laat opgebleven om nu vanuit het hotel een blog te kunnen schrijven met twee slapende birmezen naast me in de hal...

Allereerst: wat een ontzettend grote overstap na Thailand! Het is alsof we jaren terug in de tijd zijn gegaan en birma is dan ook duidelijk een stuk minder ontwikkeld en armoediger dan Thailand.

Even wat opvallendheden over Birma op een rij:

- Het verschilt per auto of het stuur links of rechts zit, dat maakt hier blijkbaar niet uit
- Gister hadden we een taxichauffeur die er toch duidelijk niet ouder dan 15 jaar uit zag...
- Er zijn hier opvallend veel hakenkruizen te zien. Ik weet dat dit hetzelfde teken is al een hindoe-teken, maar het is wel degelijk duidelijk dat het soms om echte hakenkruizen gaat. Zo ontdekten de Israeliers waarmee we op pad waren (volgt later), een jongen die zo'n teken achterop z'n t-shirt had. Toen hij zich omdraaide bleek er groots 'NAZI' op de voorkant te staan... Daarnaast hing ergens een bord met een hakenkruis en een jodenster ernaast. Bij navraag door de Israeliers bleek het antwoord: 'just symbols, just symbols'... Bizar en onbegrijpelijk. Misschien leven hier veel gevluchtte nazi's?? Zeker iets om uit te zoeken.
- Vrijwel iedereen loopt hier in een sarong en heeft rode tanden van het kauwen op betelnoten
- Praktisch alle vrouwen hebben grote witte strepen/rondjes op hun wangen en soms kin en voorhoofd van een soort poeder, erg bijzonder gezicht en nooit eerder gezien
- Op veel plekken worden alleen dollars geaccepteerd, zelfs de lokale munteenheid wordt geweigerd
- De mensen zijn echt ontzettend nieuwsgierig, vriendelijk en behulpzaam. Het bekende verhaal: iedereen wilt met ons op de foto en vrouwen voelen aan onze huid of het wel 'echt' is. Duidelijk dat ze hier nog niet gewend zijn aan toeristen
- De monikken zijn hier erg vriendelijk en willen allen een praatje met je maken. Groot verschil met Thailand, waar ik juist de opdracht had gekregen zo veel mogelijk uit de buurt van monikken te blijven en vooral geen contact met ze te zoeken

Al direct bij aankomst op het vliegveld van Yangoon liepen we 3 Israeliers tegen het lijf. Besloten werd dat het voordeliger zou zijn met z'n vijfen een taxi te pakken richting het centrum en zo zat ik even later voorin de auto tussen de twee passagiersstoelen, bovenop de schakelaar, want ja dat maakt hier allemaal niet uit. Al binnen vijf minuten kregen we te maken met de eerste plensbui, die eigenlijk nooit meer is gestopt aangezien het hier praktisch constant regent. Veel straten lopen binnen no time onder en je staat dan ook vaak tot en met je enkels in het water. Afijn, door de taxichauffeur eerst even afgezet bij een ontzettend luxe hotel, waar mannen in uniformen al klaar stonden onze portieren te openen. Niet helemaal ons budget en er werd dan ook vervolgens in de stortregen werd gezocht naar een geschikt hotel. Helaas onvindbaar, gezien de meest geschikte hotels vol bleken te zitten. Uiteindelijk beland in het minst luxe hotel waar ik ooit ben geweest. Bouwvallig, smerig, een bed als enig meubelstuk in de kamer en een gedeelde douche en wc.

Volgende ochtend (woensdag) om 03.30 opgestaan (Plan was 04.00, maar we kwamen er later die dag pas achter dat het hier een half uur vroeger is dan in Thailand. Uiteraard onze klokken nog niet aangepast...) om met de Israeliers in alle vroegte naar de Schwedagon Pagoda te gaan, die zich bevindt in een ontzettend groot tempelcomplex in Yangon. Werkelijkwaar het meest indrukwekkende en schitterendste complex van bouwwerken dat ik ooit heb gezien. Prachtig om het daar licht te zien te worden tussen alle monikken met paraplu's (dragen hier bordeauxrode gewaden in plaats van de oranje in Thailand. Blijkbaar een andere stroming binnen het boeddhisme?).

Later die ochtend was het voor mij en Mathilde toch echt tijd om onze euro's (want ja, die accepteren ze hier) in te wisselen voor de lokale Kyats. In Birma zijn de pinautomaten nog niet uitgevonden en je moet dan ook cash voor de hele reis meenemen het land in. Enkel gloednieuwe, ongekreukte en ongescheurde dollars en euro's worden geaccepteerd. Bij een enkele piepkleine beschadiging wordt een biljet al ongeldig verklaart. Gelukkig werden onze euro's, na lang bestudeerd te zijn, aangenomen en kregen we een correcte hoeveelheid Kyats ervoor terug. Helaas wel bij de bank, waardoor ons geld nu vrees ik rechtstreeks in de handen van het regime beland. Toch kwam het door omstandigheden beter uit dit te wisselen bij de bank dan op de zwarte markt.

's Middags met z’n allen wat rondgeslenterd op de lokale markt en eind van de middag alweer de bus ingestapt voor een busreis die zo'n 13 uur zou duren, maar uiteindelijk maar 10 uur bleek te zijn. De wegen, die gedeeltelijk uit zandweggetjes en gedeeltelijk uit soort asfalt bestonden, waren ontzettend slecht en gedurende de reis werden we dan ook alle kanten opgeslingerd door alle kuilen en hobbels in de weg. Van enige nachtrust was geen sprake, zeker niet met die gezellige Birmese muziek en film op de achtergrond. Toen de bus rond 04.00 een stop maakte, twijfelden Mathilde en ik of we nog even een bezoek aan het toilet op het station wilden brengen voor we weer verder zouden rijden met de bus. Na lang getwijfel, toch maar besloten even de benen te strekken en de bus te verlaten. Kwamen we er per toeval toch maar mooi even achter dat we al in Bagan waren en dat wij dus al op onze eindbestemming waren! Als een haas onze tas ingepakt (we hadden ons uitgebreid in de bus geinstalleerd als voorbereiding op een eindeloze reis die wel eens veel langer dan 13 uur zou kunnen gaan duren...) en gelukkig nog op tijd de bus kunnen verlaten. Geen idee waar in Birma we waren beland als we meteen hadden besloten verder te slapen.. Fijn, toen stonden we plotseling al na 10 uur om 04.00 's nachts op een verlaten zandterrein in de middle of knowwhere. Enige optie was het nemen van een paardenkar en er was dan ook een grote competitie gaande tussen alle berijders. In het pikkedonker door de verlaten straten van Bagan met hier en daar een net ontwaakte monnik, prachtig gezicht.

Inmiddels de Israeliers alweer achter ons gelaten en vanochtend twee duitsers en een zwitser ontmoet, waarmee we de mount Popa (ofzo?) hebben beklommen. Een steile en hoge rots met daar bovenop een prachtig klooster. Het beklimmen hield eigenlijk niks meer in dan het volgen van een eindeloze trap naar boven, wat nog zeker een opgave was gezien het weer eens plensde en de traptreden spekglad waren. Schoeisel is strict verboden (overigens op alle heilige plaatsen, zelfde verhaal in Thailand) en iedereen was dan ook genoodzaakt op z’n blote voeten door de smerige drap zijn weg te banen. Opnieuw trokken wij bij de Birmezen duidelijk meer bekijks dan het uitzicht vanaf de berg en het klooster. Boven op de top was het lachen, gieren, brullen met een aantal betelnoot kauwende jongens (die ons duidelijk hilarisch vonden) en een eindeloze fotosessie vond plaats met oneindig veel birmezen. Daarnaast barstte het van de apen op de trap en ik heb dan ook meerdere malen stilgestaan voordat ik het weer veilig achtte om door te lopen.\

Eind van de middag met Mathilde weer in de stortregen in de huifkar gestapt, dit keer om toch echt de eindeloze velden van Bagan binnen te treden. Bekend om zijn 4400 tempels (die zo’n 1000 jaar oud zijn), verspreid over een ontzettend grote vlakte. Prachtig uitzicht over het hele gebied vanaf een tempel waar het mogelijk was bovenop te staan. Om een redelijk gedeelte van de tempels te kunnen bezichtigen (allemaal is onmogelijk, zelfs beroepsgeleerden blijken niet in staat een exact aantal te geven), huren we morgenochtend fietsen zodat we de gehele dag over zandweggetjes ons een weg kunnen banen door dit immense complex. Plan is om ‘s avonds weer zo’n o zo prettige bus (hier ontkom ik zeker niet aan mijn wagenziekpillen) te pakken naar Mandalay.

Het is inmiddels al half 1, terwijl ons plan is om belachelijk vroeg op te staan en afhankelijk van het weer eventueel te zorgen dat we nog voor zonsopgang weer op de velden zijn. Hoogste tijd dus om af te ronden en ik ben eigenlijk ook veels te moe om uberhaupt een blog te typen.

Hoop snel weer wat van me te kunnen laten horen!

Liefs, Daphne