stagedag 2

Lieve lezers,

Ja ik weet het, mijn laatste en eerste blog was gister, maar ik heb nu alweer veel te veel verhalen:)

Om te beginnen vind ik het echt shockerend hoe ontzettend veel medicijnen hier onnodig worden voorgeschreven aan patienten (in mijn geval: kinderen, gezien ik alleen op de pediatrie afdeling te vinden ben). Zo liep ik vandaag weer mee op de polikliniek en kwamen er een paar gevallen voorbij van slechts een simpele verkoudheid waarvoor een Nederlandse arts zijn patient gewoon weer naar huis zou sturen met het advies even een paar dagen af te wachten, of gewoon een simpele kruidvatniveau neusspray oid te gebruiken. Hier in Thailand gaat het er in zo'n geval echter zeer anders aan toe: zo lijkt het heel normaal te zijn om het verkouden kindje naar huis te sturen met:

- Antibiotica (resistentie? nooit van gehoord.)
- Antihistaminica (tegen allergische reactie)
- Mucolyticum (slijmoplossend)
- Bronchodilatator (luchtwegverwijdend)
- Decongestivum (doet gezwollen slijmvliezen slinken)
- Bisolvon (hoestdrank)
* Wanneer een patient een dag later terugkomt wegens nieuwe klachten als misselijkheid/braken als gevolg van de medicatie, krijgt hij/zij er gewoon wat domperidon (anti-misselijkheid) bij. *

Zo verlaten patienten telkens het ziekenhuis met een tas vol medicijnen, alsof ze lekker zijn wezen shoppen. Aan de antibiotica drankjes worden trouwens smaakjes toegevoegd (doen ze dat in Nederland ook bij kinderen? ik weet het niet) zoals aardbei en sprite (serieus!), zodat ze 'delicious' zijn. Vervolges moet er wel een kinderslot op de flesjes, want het is anders 'veel te lekker' voor de kleintjes.... zucht.

Nog een voorbeeld van vanmiddag: een jongetje had vanochtend een beetje buikpijn gehad, maar hij voelde zich tegen de tijd dat hij op consult kon komen alweer helemaal prima (de Thai komen trouwens echt met de minste geringste klacht al naar de dokter lijkt het wel). De dokter deed nog wat lichamelijk onderzoek van de buik: geen afwijkingen. De jongen had nergens meer last van, maar toch kreeg hij meteen maar even een antispasmodicum (tegen spastische darmen) voorgeschreven...

Vanochtend begon mijn dag in het ziekenhuis al om 06.30! Ik liep met de 5e jaars studenten mee op de neonatologie afdeling, waar hen werd geleerd bloed af te nemen via een hielprik en prik in de handrug. Vervolgens dacht ik wel even zelf wat ontbijt te kunnen halen, om hen daarna weer terug te zien tijdens het dagelijkse ochtendoverleg in de conferentiezaal. Maar het was weer zover: ik was com-pleet verdwaald opnieuw op het ziekenhuis terrein (stuk of 5 gebouwen... echt een doolhof en alles in het thais geschreven, dus aan richtingbordjes heb je ook vrij weinig). Ik wilde er absoluut niet aan toegeven en alweer de dokter bellen met het nieuws dat ik alweer verdwaald was, dus ik heb serieus meer dan een uur rondgezworven over het terrein tot ik ein-de-lijk de conferentie zaal had bereikt. Uiteraard was de bespreking al 3 kwartier bezig, dus leek het me vrij genant nog naar binnen te treden.
Ik kan nu wel zeggen: ik heb eindelijk in de gaten hoe het in elkaar zit en hoop dus niet meer te verdwalen... ik heb zelfs een shortcut ontdekt naar de dormitory, zeer bijzonder voor mijn doen:)

Vanavond hebben Lenka en ik met Thawalsak, een Thaise student, gegeten in een restaurantje. Schrik niet: ik heb welgeteld 1 euro moeten betalen voor mijn bord pasta:) Alles is zo bizar goedkoop hier! Voor een flesje frisdrank op een terrasje betaal je omgerekend 0,25 eurocent. Ik heb nu denk ik in de 4 dagen dat ik hier ben, maximun 10 euro uitgegeven, bizar! Morgen hebben we een welcoming diner met een groep thaise studenten van de organisatie die deze stage heeft geregeld en donderdag gaan we uit eten met een chirurge in opleiding. Erg leuk om alle Thaise studenten te ontmoeten!
Zoals ik eerder vermeldde, lopen er op mijn kinderadeling een vrij groot aantal 5e en 6e jaars studenten rond die daar een soort co-schappen lopen. Ze zijn zo ontzettend aardig allemaal! Gister was het, zoals ik vermeldde in mijn vorige blog, vooral allemaal spannend voor hen en waren ze constant zenuwachtig aan het doen en aan het giechelen. Vandaag was de sfeer echt een stuk relaxter en heb ik gezellig gebrekkige engelse gesprekken met een aantal kunnen voeren (ze kunnen echt maar een paar woorden engels helaas...).

Hier in Thailand is het trouwens erg gebruikelijk om een nickname te hebben. Thaise namen zijn allemaal onmogelijk lang, maar het onthouden van de nicknames gaan me aardig af. De Thai spreken elkaar eigenlijk altijd aan met hun nickname, niet met hun echte naam. De nickname schijnt altijd een betekenis te hebben met een achterliggende gedachte over de desbetreffende persoon en letterlijk iedere Tai vraagt dan ook wat 'Daphne' betekent. Nou weet ik dat het 'laurierstruik' betekent... maarja, leg dat maar eens uit. In de Griekse mytologie was Daphne voordat ze in een laurierstruik veranderde een waternimf, misschien maakt dat meer indruk op de Thai:) Anyway, het schijnt zeer belangrijk voor ze te zijn wat voor betekenis een naam heeft, aangezien letterlijk iedereen er naar vraagt.
Qua nicknames heb ik oa. voorbij horen komen (vraag me niet hoe je het spelt): hoooi, blah, pooyt, popauw, poeah, net, mink, dilly, orn, etc. etc. :)

Goed, even genoeg voor nu, snel meer!

Liefs