Vaarwel Birma, hello Cambodja!

Lieve mensen,

Zoals altijd komt aan ieder avontuur een eind... dit is alweer m'n laatste week op reis en vrijdagnacht vertrekt ons vliegtuig vanaf Bangkok alweer terug naar het kikkerland.

Inmiddels bivakkeren we in Sihanoukville, Cambodja. Vandaag het ultieme vakantiegevoel ervaren, toen we de gehele dag per vissersbootje over zee hebben gevaren en bij een paar eilanden zijn gestopt, waar we hebben gesnorkeld en door de jungle hebben gewandeld. Beetje jammer alleen van de combinatie van mijn zwakke maag en de soms toch wel erg hoge golven...Daarnaast was het zeker niet ontspannend toen we op de terugweg te maken kregen met harde wind, regen en nog meer hoge golven die met volle ladingen over ons heen kwamen... Kouuuuud! Had even meer het gevoel dat ik op de noordpool was, zittend in mijn bikini, dan in het tropische cambodja... Al met al toch een heerlijke dag gehad!

Gisteren extreem lui de hele dag op het strand gelegen, net als zaterdagmiddag, dus daarover weinig interessants te melden. Wel echt voor het eerst sinds 6,5 week reizen dat ik eindelijk het echte vakantie gevoel heb ervaren! Van stagelopen en backpacken met gemiddeld om de dag een nacht in een bus rust je niet bepaald uit.

Vrijdag/zaterdag een extreem vermoeiende reis achter de rug: vrijdag eind van de middag per vliegtuig vanuit Birma terug gevlogen naar Bangkok, daar de rest van de avond op het vliegveld gewacht (waar we nog ons uiterste best hebben gedaan een last minute ticket te regelen naar de Filippijnen of Sri Lanka... helaas bleek dit in Thailand geen normale gang van zaken en werden we eerder uitgelachen dan serieus genomen), toen een uur in de taxi naar het busstation, toen 6 uur in de nachtbus naar een plaats in de buurt van de grens met Cambodja, toen zo'n 1,5 uur in een minibus naar de grens, vervolgens een hoop gedoe met het regelen van een visum, meteen daaropvolgend dik een half uur met een tuktuk naar een plaats vanaf waar we nog een prive taxi hebben geregeld voor een tocht van 4 uur, om vervolgens na zo'n 20 uur reizen eindelijk aan te komen op plaats van bestemming aan het strand in Cambodja...

Wat vooral ook erg handig was, was het moment dat ik met al m'n vermoeidheid, terwijl we onze visa aan het regelen waren, 'even' vanuit Cambodja terug naar Thailand liep, om daar geld op te nemen. Ik had echter mijn paspoort bij Mathilde in Cambodja laten liggen en het heeft me dan ook behoorlijk wat moeite gekost zonder paspoort weer de grens over te komen (toch wel vreemd dat ik wel zonder moeite van Cambodja naar Thailand kon, maar niet meer terug...). Heb vooral maar gedaan alsof ik heel dom en onschuldig was, waarna die soldaten gelukkig uiteindelijk een oogje dicht knepen:)

Ik begin me hier trouwens ook steeds beter in te leven, vanuit 'dokters'oogpunt, in patienten die weinig therapietrouw zijn. Mathilde en ik blijken namelijk erg goed in het vergeten in te nemen van onze malariapillen, die je officieel tijdens de warme maaltijd moet nuttigen. Het is ons simpelweg nog geen enkele avond overkomen dat we er op tijd aan dachten, en ik herinner het me meestal pas bij het zien en gestoken worden door muggen:) Het lijkt zo makkelijk, het innemen van 1 pilletje per dag, maar niets blijkt minder waar voor mij...

Nog even terug naar hoofdstuk Birma:
Woensdagmiddag vertrokken vanuit Inle Lake voor een 14 urige busreis naar Yangoon (het lijkt wel alsof we hier meer tijd binnen dan buiten de bus door brengen...). Donderdagochtend zeer vroeg, compleet gaar, aangekomen in Yangoon... te laat om nog een hotelkamer voor die nacht te boeken, maar te vroeg en te moe om actief bezig te zijn. Besloten om te wachten tot we ergens konden inchecken om 12 uur en een aantal lange uren doorgebracht in een italiaans restaurant waar ik ontbeet met lasagna, voorafgegaan door een drankje op Mathilde's vader haar kosten in het Strand hotel: een extreem luxe en duur hotel, waar allerlei grote namen, zoals Mick Jagger, hebben overnacht. Ook erg fijn toen we nog een taxirit naar een internetcafe 'bestelden' en we vervolgens werden gedropt bij een elektronica zaak met inderdaad veel computers, maar helaas niet bedoeld om te gebruiken voor gasten...

Die woensdagavond een bezoek gebracht aan de bioscoop waar we, jaja, spiderman hebben mogen bezichtigen:) Eigenlijk verschilde die Birmese bioscoop vrij weinig met de Nederlandse, behalve dat de film even voorafgegaan werd door het volkslied, dat met beeld en al vanaf het bioscoopscherm werd afgespeeld. Voorafgaand kwam er op het scherm te staan: 'every citizen respects his own national flag' Vervolgens gingen alle Birmezen, inclusief Mathilde, staan en werd het volkslied afgespeeld. Wat vooral erg hilarisch was, was het moment dat Mathilde er achter kwam dat zij letterlijk nog als enige in de bioscoop stond en dat alle birmezen allang weer tijdens het volkslied waren gaan zitten:) De birmezen schenen het daarnaast heel normaal te vinden allen hardop aan een stuk door tijdens de film te praten en om de paar minuten ging er daarnaast wel een irritante ringtone af...

Voor Europeanen met weinig zelfvertrouwen is het trouwens zeker aan te raden een bezoek te brengen aan Azie... Je krijgt om de haverklap te horen hoe mooi je bent en mensen roepen dingen als 'I love youuuu' naar je. Daarnaast is er alweer meerdere malen aan m'n huid gevoeld of deze wel 'echt' is, en laatst was een birmese vrouw toch wel erg geinteresseerd in wat voor soort huidproducten ik gebruik om mijn huid zo wit en egaal te krijgen... Toen ik antwoorde met 'nothing' keek ze me met grote ogen vol ongeloof aan. Zo ook heeft vandaag een cambodjaanse man me nog eens uitgelegd dat wit staat voor rijkdom en een lichter getinte cambodjaan er dan ook uit ziet alsof hij/zij een kantoorbaan met luxe air-conditioning heeft en een donkerdere cambodjaan duidelijk een armoedig plattelandsleven doormaakt... Hij vertelde over mijn vele cambodjaanse leeftijdsgenoten, die zichzelf witter proberen te laten lijken met allerlei witmakende cremes en zij vervolgens er alles aan doen om vooral niet in de zon te lopen (denk aan parasollen en lange kleren), gezien hun eigenlijke bruine huid dan nog donkerder wordt en de cremes te duur zijn om vaak te gebruiken... zucht.

We zijn hier trouwens echt compleet uit ons ritme door al die lange busreizen op rare tijden.... Het is voor ons hier bijna normaal om overdag te slapen of te ontbijten met een warme maaltijd. Vaak maar 1 of 2 maaltijden per dag of 'avondeten' met chips in de bus... Maargoed, ieder nadeel heeft z'n voordeel: van een jetlag straks sowieso geen sprake!

Eigenlijk heb ik nog maar 1 punt op mijn to-do list dat ik nog steeds niet heb voltooid: het eten van Doerian! Een grote, stekelige vrucht die bekend staat om zijn extreme stank, maar met vruchtvlees dat ondanks de stank van buitenaf toch heerlijk zou moeten zijn. In de boeken gelezen dat het zou ruiken naar 'rottende oude zweetsokken'. Toch wel vreemd dat ik het zelf eigenljk juist wel lekker vind ruiken telkens?! Wat me er echter tot nu toe van heeft weerhouden om het te proeven, was het feit dat Lenka 1 hap doerianijs probeerde in Thailand en vervolgens regelrecht naar de bosjes rende om het weer half uit te braken...

Tenslotte natuurlijk geen bezoek aan cambodja zonder het zien van het beroemde khmer complex Angkor Wat. Morgen vertrekken we dan ook weer voor een heerlijke 10-urige busreis naar Siem Raep, vanaf waar we woensdag gelukkig nog een gehele dag hebben om de tempels te bekijken. Donderdag helaas alweer een lange terugreis richting Bangkok voor de boeg, waarna ik voor het laatst een bezoek zal brengen aan het ziekenhuis en mijn dormitory, waar ik nog een hoop spullen en souvenirs op me heb liggen wachten:)

Goed, tot zover mijn verhalen voor vandaag. Misschien beter gezegd: voor deze reis. Ik verwacht namelijk niet dat de rest van deze week nog een blog volgt... tenzij er iets gebeurd wat ik toch wel even dringend van me af moet schrijven.

In ieder geval vertrek ik vrijdagnacht met gemengde gevoelens naar huis: natuurlijk weer heel fijn om familie en vrienden terug te zien, heerlijk om weer een goede douche te hebben, een lekker zacht bed en een bruine boterham met hagelslag en een goed glas melk. Toch weet ik nu al dat ik na een paar dagen weer terug verlang naar de chaos in azie, de exotische stranden, de vriendelijkheid en gastvrijheid van de mensen, zelfs het eindeloze afdingen waar je niet aan ontkomt, maar bovenal de eeuwige vrijheid die je enkel en alleen kan ervaren op reis! Zucht... wat een straf dat ik na 12 dagen thuis alweer vertrek naar Marokko:)

Liefs en tot de volgende serie blogs (Doorgaan met spaans leren in Zuid-Amerika it is) !

Daphne