Kanchanaburi, Ayutthaya, Lop Buri

Lieve mensen,

Alweer zo'n 6 dagen geleden sinds mijn laatste blog, dus hoogste tijd voor een nieuwe! Veel te veel ondernomen om te vertellen, dus zal proberen het een beetje te beperken.

Met een groep van 14 studenten uit Rusland, Tsjechie, Polen, Canada, Brazilie, Duitsland en de USA (waarvan het grootste deel stage loopt in een ander ziekenhuisin Bangkok) heb ik het weekend doorgebracht in Kanchanaburi, Ayutthaya en Lop Buri, drie plaatsen niet ver van elkaar en prima per bus te bereiken. In ons kikkerland is het altijd ongeduldig aftellen in de bus tot ik eindelijk de gewenste halte hebt bereikt, maar op reis kan ik er heerlijk van genieten, er is zo ontzettend veel te zien onderweg! Gisteren me ook kostelijk vermaakt om een oude man zonder tanden die naast me zat en die mij blijkbaar erg hilarisch scheen te vinden, aangezien hij bij iedere handeling die ik verrichtte begon te schaterlachen. Het hoogtepunt was toch echt toen ik met al mijn onhandigheid m'n flesje mirinda om liet vallen in de bus en deze man echt niet meer wist waar hij het zoeken moest van het lachen, heerlijk dat soort mensen.

Gisteren hebben we in Lop Buri een monkey tempel bezocht waar, je raadt het al, het barstte van de apen. Nog voor we de tempel hadden bereikt vond op straat al mijn eerste ontmoeting met een aap plaats, toen ik plosteling letterlijk werd besprongen en mijn flesje water zo uit m'n handen werd gegrist. Vervolgens kreeg deze aap het voor elkaar het dopje van het flesje te draaien en begon hij er op precies dezelfde manier zoals wij dat gewend zijn uit de drinken, wat uiteraard een hilarisch gezicht was. Nog maar net binnen in het terrein van de tempel en even gaan zitten op een trapje, en ik werd van alle kanten besprongen door apen die zich aan me vastklampte of lekker op m'n hoofd gingen zitten. Even later werd door een brutale aap ook nog eens mijn oorbel uit m'n oor gerukt, waarna hij er als een haas mee vandoor ging, dag oorbel:(. Heb me in ieder geval kostelijk vermaakt tussen deze beesten, ik denk dat ik er maar een als huisdier moet nemen.

Voor onze nieuwe ervaring met apen in Lop Buri, bevonden we ons diezelfde dag nog in de voormalige hoofdstad Ayyuthaya, waar we 's ochtends per fiets (gehuurd!) allerlei tempels en ruines (tempelcomplexen verwoest tijdens de oorlog met Birma) hebben bezocht. Erg onwerkelijk om op je fietsje door Thailand van tempel naar tempel te fietsen, wel even wat anders dan de fietstochten tussen de koeien en weilanden in Nederland.

Zaterdag avond onze uiterst vermakelijke prive disco gehad in een soort openlucht taxi (eigenlijk niet meer dan een laadbak met een afdakje erboven) met z'n allen van Kanchanaburi naar Ayutthaya. Bier in overvloed en de chauffeur had z'n feestmuziek op vol volume gezet (ik zat direct naast de speakers, en zal ongetwijfeld mijn gehoorschade weer een graadje hebben vergroot), discolampen aan en slingerde/schokte met z'n wagen op het ritme van de muziek over de wegen, waar we dan ook veel bekijks trokken:)

Vrijdagavond in Kanchanaburi over de beroemde brug gelopen die deel uitmaakt van de beruchte Birma-spoorlijn oftewel: railway of death, waarbij bij de aanleg ontzettend veel dwangarbeiders om 't leven kwamen (waaronder veel Nederlanders). Zaterdagochtend in alle vroegte de bus gepakt naar een groot national park, dat beroemd is om zijn watervallen, waar we dan ook dankbaar gebruik van hebben gemaakt. Na een week in de beklemmende hitte in Bangkok, kon ik zo'n frisse douche in de watervallen wel gebruiken.

Even terug naar het ziekenhuis: donderdagochtend bracht dr. Pollert me naar een andere gepensioneerde arts op de afdeling kinderchirurgie, waar ik de hele ochtend operaties zou bij wonen. Eenmaal compleet gehuld in operatiepak/mutsje/mondkapje, was het wachten geblazen. Er kwamen geen patienten?? De dokter had een vaag verhaal over een conferentie tussen chirurgen en dat hij op de afdeling moest blijven voor noodgevallen. Dus heb ik gezellig met hem en een student 2,5 uur lang zitten praten over onderwerpen als overstromingen, boeddhisme en homoseksualiteit in Thailand, erg interessant! Hij vertelde dat in Thailand, net als bij ons, zo'n 70% van de medische studenten vrouwelijk is en vertelde er even bij dat 'de overige 30% ook geen echte mannen zijn, aangezien het merendeel homoseksueel is'. Een interessant verhaal volgde over hoe hij vorig jaar tijdens de grote overstromingen in Thailand in alle nood zijn huis had moeten verlaten nadat hij tot borsthoogte in z'n eigen woonkamer in het water stond. Hij heeft tijdelijk moeten bivakkeren bij familie en was al z'n dierbare spullen verloren, waaronder stapels boeken die hij de afgelopen 50 jaar zorgvuldig had verzameld. Hij is nu maar een nieuwe verzameling begonnen, maar bewaart tegenwoordig alles op een zo hoog mogelijke plek in z'n huis.
Deze zelfde dokter heeft me ook uitgebreid van alles verteld over het boeddhisme. En hamerde vooral op de uitspraak: 'learn to not believe', waar het volgens hem in het boeddhisme op draait. Je moet geen dingen geloven die je niet aan kunt tonen. Ik vond het een erg inspirerend gesprek en de arts zijn conclusie was dan ook dat ik me maar tot het boeddhisme moet bekeren:) De Thai vragen trouwens, net als in ieder ander land, constant naar m'n religie en kijken me dan ook niet begrijpend aan als ik duidelijk probeer te maken dat ik geen aanhanger ben van een bepaalde religie. Ons dagelijks leven waarin we geen aandacht besteden aan wat voor religie dan ook, is voor hen echt onbegrijpelijk.

Woensdag hadden Daria, Lenka en ik ons welcome diner met drie Thaise studenten die bij hebben gedragen aan de organisatie van onze stage. Lenka had vanuit Tsjechie een fles Becherovka (38% alcohol) meegebracht, wat een hilarische avond tot gevolg bracht. De Thai bleken absoluut niet tegen drank te kunnen! Inmiddels heb ik geleerd dat bij Aziaten een bepaald enzym ontbreekt of soms afwijkend is, waardoor zij alcohol veel slechter kunnen verdragen. Twee van de drie die het voor elkaar hadden gekregen een shotje weg te werken, kregen binnen no time letterlijk een knalrood hoofd, jeukende uitslag over hun hele lichaam en begonnen te helemaal te zweten, bizar! Wij kwamen natuurljik niet meer bij van het lachen, zeker toen een van de twee het waagde nog een shotje te nemen, waarna hij duidelijk z'n grens had bereikt en stomdronken met ons in de taxi terug naar de dormitory werd afgevoerd:) Ik heb me kostelijk vermaakt en vond het dan ook zeer lachwekkend dat ze aan het begin van de avond nog zo tof liepen te doen dat ze vrij vaak uitgaan en dan 'veel' drinken:)

Even een paar opmerkingen:
- De Thai eten alleen met vork en lepel. Ze houden hun lepel in de rechterhand, en scheppen het voedsel met hun vork op de lepel. Ik wordt dan ook constant uitgelachen wanneer ik mijn lepel in de rechterhand gebruik als 'mes' en daarmee m'n voedsel op m'n vork schuif:)
- Het schijnt hier heel normaal te zijn om twee hoofdgerechten te bestellen? Als voorbeeld: afgelopen donderdag zijn Lenka, Daria en ik samen met 3 artsen in opleiding van de afdeling chirurgie per boot afgevaren naar een nieuw luxe centrum (met opvallend veel zeer dikke Thais!) waar het barstte van de relatief chique restaurantjes. We namen plaats in een pizzaria en nadat 2 van de 3 hun pizza volledig hadden weggewerkt, bestelden zij er gewoon nog een volledig pasta hoofdgerecht bij? Onbegrijpelijk!
- Gisteren in de trein richting Bangkok vrijwel de gehele treinreis gestaan op een soort plateau tussen twee wagons in in de openlucht, heerlijk!!
- Het is zo fijn dat je hier als toerist niet constant wordt lastig gevallen, zoals in India. Thailand is dan ook wel een land dat zeker gewend is aan toeristen, maar in het deel van Bangkok waar mijn ziekenhuis is gelokaliseerd is vrijwel geen toerist te vinden. De mensen glimlachen vriendelijk naar je en daar blijft het bij. Geen vervelend gedoe met je van alles aan te willen smeren of dingen die naar je geroepen worden.
- dr. Pollert probeert me vrij vaak te 'droppen' bij de chirurgie afdeling. Ik voel me hier echter totaal niet prettig bij. Ik heb wel gemerkt dat het zien van operaties totaal niet mijn ding is en ik moet er dan ook alles aan doen om mezelf te dwingen er naar te kijken en niet van m'n stokje te gaan. Ik wil dit graag bij hem aankaarten met de vraag of het oke is als ik vanaf nu niet meer naar de operatiezalen ga (ik heb niet voor niets GEEN chirurgie gekozen als voorkeursafdeling...). Heb echter vandaag van de studenten te horen gekregen dat ik heel voorzichtig moet zijn met dit soort vragen. Dr. Pollert schijnt erg 'strict' te zijn en in de Thaise cultuur blijkt het niet normaal te zijn wanneer iemand tegenspraak toont in iets wat een ouder iemand van hem/haar vraagt. Ik moet dus even bedenken hoe ik dit subtiel ga formuleren, maar ga het hier zeker niet bij laten. Ik vind dat ik wel degelijk inspraak zou mogen hebben in wat ik wel/niet zou willen zien gedurende mijn stage.

Goed, voor nu even genoeg. Nogmaals: het is echt genieten hier!

Liefs, Daphne