Eigen bezoek aan emergency care:)

Lieve lezers,

Wat ik vandaag toch weer heb meegemaakt was toch wel echt heel bizar en typisch voor het buitenland. Het begon er allemaal mee toen ik op een bouwterrein binnenin een tempelcomplex plots 4 van m'n tenen open haalde aan een aantal ernstig verroeste metalen buizen met scherpe punten. Binnen no time ondstond er een heel bloedbad rondom m'n voet en stonden er zo'n 20 thai om me heen. Iedereen kwam aanzetten met potjes met thaise opschriften erop waar desinfectans in zou moeten zitten, verbanden en pleisters. Vervolgens een man die ineens m'n voet vastpakt en m'n wonden begint te deppen met z'n blote vingers, erg fijn en hygienisch... Allemaal goed bedoeld maar ik wilde toch echt snel een betrouwbare desinfectans en informeren bij het ziekenhuis of een extra tetanus booster nodig zou zijn (aangezien die metalen punten toch wel erg roestig waren). Een vrouw had de taxi al gebeld en die zou ons wel even in een paar minuten naar het ziekenhuis brengen. Letterlijk 1,5 uur later pas gearriveerd wegens extreme fileopstopping (ook niet erg handig zo'n ongeluk te krijgen tijdens spitsuur in Bangkok...). Afijn, eenmaal bij het ziekenhuis wilde ik dus alleen maar even informeren of het nodig was een tetanus injectie te krijgen of niet. Inmiddels was ik er wel achter dat de grote hoeveelheid bloed de schade erger deed lijken dan het was en dat ik ook wel zelf in staat zou zijn de wonden schoon te maken en te verbinden. Maargoed, zo gemakkelijk kwam ik er zeker niet van af. Eerste hulp kennen ze hier niet, dus ik kon meteen terecht bij de emergency care. Zowat gedwongen plaats te nemen in een ziekenhuis bed en ingestopt met deken en al. Onderhand werd een heus patientendossier voor me aangemaakt en kreeg ik zelfs een patienten pas. Vervolgens werd ik met bed en al verreden naar de volgende stap: m'n voet werd meteen verbonden (terwijl ik toch echt duidelijk probeerde te maken dat ik nog niet eens de kans had gehad het te ontsmetten), ik kreeg een heel kruisverhoor over eventuele ziekten en allergieen en m'n bloeddruk werd gemeten. Ik voelde me echt veel te serieus genomen (ik kwam alleen maar even om advies vragen over tetanus...) en Lenka en ik kregen dan ook letterlijk de slappe lach. Ik kon echt niet meer stoppen en ik schaamde me dood tegenover die verpleegsters die mijn zaak uiterst serieus namen en van alles in m'n status aan het schrijven waren. Vervolgens werd ik weer met bed en al verreden richting klapdeuren en kreeg Lenka te horen dat zij niet mee naar binnen mocht, dus dienden we (slappe lach hebbende) afscheid te nemen. Achter de klapdeuren kon ik m'n ogen niet geloven: m'n bed werd geparkeerd tussen tientallen ernstig toegetakelde patienten. M'n buurman had zojuist al z'n vingers van een hand verloren en had een enorm grote bloedende wond en aan m'n andere zijde lagen patienten duidelijk in krietieke toestand aan de beademing. Ik voelde me uiteraard niet helemaal op de juiste plek en kon nog steeds die grijns niet van m'n gezicht krijgen. Ik kreeg te horen dat ik moest blijven liggen, niks mocht doen en moest wachten. Dus lag ik daar de daaropvolgende minuten om me heen te kijken, geshockeerd door alle bizarre gevallen en ongelukken die behandeld werden. Ik besloot een paar studenten aan te spreken (die spreken over het algemeen veel beter engels dan de artsen/verpleegsters) en m'n situatie uit te leggen, met het verzoek of ik alsjeblieft deze zaal mocht verlaten. Het antwoord was dat ik moest blijven en wachten en verder onderzochtzou moeten worden. Ik zou misschien inderdaad een booster moeten krijgen (up to me) en antibiotica moeten slikken. Uiteindelijk werd m'n bed verreden naar een aparte behandelkamer, waar een zuster zich klaarmaakte mijn wond schoon te maken. Ik probeerde haar 10x duidelijk te maken dat ik dit toch echt liever zelf deed (je weet maar nooit tot wat voor rare behandelingen ze hier in staat zijn) en dat ik hier totaal niet op m'n plek was. Maar nee, weer moest ik blijven liggen en de zuster moest alleen even weg om wat halen. 'Dit is m'n kans'! Dacht ik. Ik verliet snel m'n bed en hinkte richting de klapdeuren van de emergency care. Maar helaas, deuren op slot(bizar!) en de zuster had me al betrapt. Ze leek behoorlijk geshockt en ik kon dan ook duidelijk haar gedachten lezen: 'patient is trying to escape!!' Ik weer terug in m'n bed gestopt en begon zo onderhand toch echt wel een beetje boos te worden. Ik wilde best die tetanus booster, maar wilde toch echt zelf m'n wond schoonmaken buiten het ziekenhuis en vond die antibiotica ook wel een beetje overdreven. In m'n dossier werd genoteerd: 'Patient refuse to take our oral antibiotica.' Vervolgens moest ik dit signeren en werd m'n diagnose gesteld: 'Pain, unspecified'. Toen ik uiteindelijk met al m'n geirriteerdheid eruit gooide dat ik zelf ook een geneeskunde studente ben, werd er vol bewondering gereageerd en werd ik ineens totaal anders en respectvol behandeld. 'If you want to go, than it's up to you'. 1 minuut later stond ik dan ook buiten het ziekenhuis (na daar dik 2 uur doorgebracht te hebben), geen donder opgeschoten en met m'n wonden nog altijd niet schoongemaakt... Bizar! Inmiddels wel voor 0,50 eurocent een tetanus booster rijker.

Gister was mijn dag ook al zo'n groot succes... Daria en ik hadden dachten 's ochtends vanuit Phimai (weekend uitstapje) wel even de bus te pakken naar een tempelcomplex waarvan ik de naam alweer ben vergeten. Het zou zo'n 2 uur in beslag nemen, dus dat zou helemaal goed komen dachten we! Vervolgens begon het er al mee, dat er geen rechtstreekse bus reed naar de plaats van het complex, maar dat we eerst moesten afreizen naar de hoofdstad van de provincie (Korat). Zo gezegd, zo gedaan. Inmiddels zo'n 5 uur busrijden later, kwamen we aan bij de plaats van bestemming. Niet helemaal wat we in gedachten hadden. Het tempelcomplex bleek zich te bevinden in the middle of knowwhere midden in de natuur en ook de bushalte lag ver buiten welke stad of plaats dan ook. Dus stonden we daar in een verlaten omgeving langs de kant van de weg (want ja, daar werden we de bus uit gegooid), niet wetende waar we naartoe konden. Erg hopeloos en geen tuktuk's of andere bussen te bekennen. Uiteindelijk uit de brand geholpen door een taxi, die ons wel even dik probeerde af te zetten en daarnaast z'n meter dan ook niet aan wilde zetten. Uiteindelijk eind van de middag aangekomen bij het beoogde en beroemde tempelcomplex, maar helaas nog maar 10 minuten tijd over om het te bezichtigen,omdat we daarna toch echt de taxi en bus terug moesten pakken naar Korat, vanwaar onze laatste bus richting Bangkok zou vertrekken. Erg fijn dus: een volle dag in de weer geweest onze bestemming te bereiken en vervolgens nog maar zo'n 10 minuten de tijd gehad er van te genieten... Afijn, de taxidriver die ons weer terug zou brengen naar die bushalte in the middle of knowwhere wilde ons duidelijk erg graag helemaal terug naar Bangkok brengen (gezien hij daar zelf woont en dus ook naar toe moest). Na lang aandringen en het aanbieden van steeds lagere prijzen, kreeg hij ons bij 10 euro per persoon zo ver om akkoord te gaan. Zeker niet slecht: 5,5 uur (files NIET meegerekend) in een luxe taxi voor 10 euro:D
Maargoed, zo blijkt maar weer dat op reis lang niet alles volgens plan kan verlopen. Gister dus vrijwel niks anders gedaan dan op m'n gat gezeten in bussen en een taxi.

Even tussendoor. Wist je dat:
- Er opvallend veel travestieten rondlopen in Thailand?
- De meeste thaise vrouwen hun benen niet scheren? Vrij bizar om meisjes van mijn leeftijd te zien die hip en westers proberen te zijn, maar waarbij vervolgens compleet ongeschoren benen onder hun rokjes uit steken.
- Ik zaterdag mijn eerste warme douche sinds 3 weken had? Hemels, ik wist bijna niet meer hoe het voelde!

Afgelopen donderdag ging ik hier voor het eerst alleen op pad. Ik wilde een beroemd (bleek iets te beroemd zelfs...) paleis bezoeken. Mijn god, ik heb me zo ontzettend lopen ergeren. Letterlijke iedere 3 meter in het paleis stond een grote groep aziaten (Chinezen? Japanners? Of misschien ook gewoon thai?) geparkeerd met een gids. Alle groepen door elkaar schreeuwen en er was nergens een staanplaats te vinden waar ik ook maar even rust om me heen had. Ik besloot bij de laatste kamer van het paleis te beginnen en mijn route in omgekeerde richting te volgen in de hoop dat ik op deze manier de groepen kon ontlopen. Helaas, zo'n 40 kamers verderop, nog precies hetzelfde verhaal en ik stond dan ook binnen een kwartier weer buiten, want dit was echt niet te handelen.
Maandag een grote en zeer beroemde dierentuin bezocht (ooit slechts prive terrein van de koninklijke familie), waar dieren in veels te kleine hokjes werden gestopt.

Over de royal family gesproken. Ik heb het daar nog eens meteen student over gehad. Ook hij heeft nog maar weer eens benadrukt hoe gevoelig dit onderwerp ligt bij de Thai. De huidige koning is al erg oud en z'n gezondheid is momenteel slecht, maar er wordt absoluut niet over gesproken wie zijn positie over zal nemen wanneer hij er eventueel binnen enkele jaren niet meer is. De student vertelde dat kritiek op het koningshuis absoluut niet is toegestaan en dat het in het verleden je dood betekende wanneer je het waagde een blik op de koning wierp wanneer hij in openbare gelegenheden voor publiek verscheen. Je diende te knielen met je hoofd naar de grond gericht. De student kon het dan ook absoluut niet bevatten toen ik vertelde dat wij alles mogen zeggen wat we willen en dat er zelfs op televisie regelmatig shows te zien zijn waarbij leden van het koningshuis op een humoristische manier geimmiteerd en zelfs een beetje voor gek gezet worden.
De student legde me daarnaast uit dat het Thai niet 1 taal is. Er zijn eigenlijk zo'n 4 totaal verschillende talen: een soort van 'straattaal', het normale thai, het formele thai en het thai van de royal family. Ik vroeg hiernaar, aangezien het me opviel dat bij het morning report de spreeksters altijd iedere zin afsluiten met dezelfde twee woorden. Bleek dus dat dit het formele thai is en dat je daarbij iedere zin met dezelfde twee woorden, verschillend voor man en vrouw, dient af te sluiten. Iedereen dient daarnaast het thai van de royal family te leren, wat een compleet andere taal schijnt te zijn, maar het is niet toegestaan deze toe te passen. Wanneer je om de een of andere reden in een gesprek met een lid van het koningshuis verzeild raakt, ben je echter verplicht deze taal toe te passen. Vind het allemaal maar ingewikkeld, maar voor zover ik het goed begreep dient iedere thai dus eigenlijk 3 totaal verschillende talen te leren (ik ga er vanuit dat de 4e, de 'straattaal', geen must is).

Afgelopen week heb ik meegelopen op de special ward. Dit is de afdeling waar patienten voor moeten betalen (tenzij de ouders bepaalde overheidsbanen hebben), maar waarbij zij een prive kamer hebben en een stuk meer luxe. Longontstekingen hebben duidelijk de overhand binnen alle opnames, mede vanwege het regenseizoen dat in volle gang is. Momenteel is alweer mijn laatste stageweek begonnen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het niet heel erg vind, aangezien dit precies lang genoeg voor me is geweest. Heb ontzettend veel gezien, geleerd, studenten en artsen leren kennen en genoten van alles om me heen. Maar het begint onderhand bijna 'normaal' te worden en de spanning gaat er een beetje van af. Het is natuurlijk ook erg vermoeiend dat alle gesprekken (uiteraard) in het thai zijn en dat de studenten constant hun best moeten doen zoveel mogelijk voor me te vertalen. Ze proberen me er allemaal zoveel mogelijk bij te betrekken en dat waardeer ik ook zeer. Maar het is domweg gewoon niet mogelijk alles te vertalen en soms sta ik er dus maar een beetje bij en te 'luisteren' naar een taal waar ik geen woord van begrijp. Af en toe laten ze mij een beetje lichamelijk onderzoek uitvoeren, maar veel klinischer dan dat is het niet. Tussendoor ben ik zo af en toe weer op de polikliniek te bevinden, wat me verreweg het meest bevalt. Hier laat dr.Pollert mij altijd achter de computer plaatsnemen op zijn 'doktersstoel' en gaat hij er op z'n krukje naast zitten. Ik heb inmiddels het elektronische patientendossier (in het Thais! Kwestie van onthouden wat wat betekent...) aardig onder controle en ik mag dan ook telkens de statusupdates invoeren en medicatie voorschrijven. Vooral het bonnetjes uitprinten gedeelte geeft me altijd een heerlijk gevoel van iets bijgedragen te hebben:)
Verbaast me trouwens echt dat ik nog geen symptomen van longontstekingen, verkoudheden of tuberculose vertoon, gezien er de afgelopen weken ontzettend veel kinderen vol in m'n gezicht hebben gehoest (krijg af en toe wel mondkapjes aangerijkt:P).

Ten slotte:
- woensdag een grote snake farm + snake museum bezocht. Erg veel soorten slangen gezien en veel geleerd. Wist je bijvoorbeeld dat slangen alleen bewegingen met hun ogen kunnen waarnemen? Wanneer je in de jungle plots oog in oog staat met een slang, kun je dus maar beter doodstil blijven staan, zodat de slang je dus niet kan zien. Wanneer je het op een lopen zet, zal hij je bewegingen waarnemen en loop je dus het risico aangevallen te worden. Deze tactiek is trouwens niet in alle gevallen aan te bevelen, aangezien er enkele slangen zijn met speciale warmte receptoren, waarmee zee een warmbloedige prooi kunnen waarnemen wanneer deze zich in de buurt bevind. In dat laatste geval kun je dus maar beter maken dat je weg komt:) Uiteindelijk een grote, gele slang om m'n nek gedragen. Zie facebook foto voor bewijs;)
- Vrijdag met Daria richting Nakhon Ratchasima (Korat) in het Noord-Oosten van Thailand vertrokken. Een 5 urige busreis, waar ik overigens erg van genoten heb gezien er zo veel te zien is onderweg. Dit keer niet met de grote groep op pad geweest, aangezien iedereen wat anders wilde voor het laatste weekend. Zaterdag een tuktuk geregeld die ons voor een prima prijsje de hele middag naar een aantal tempels heeft gebracht en eind van de middag de bus gepakt naar Phimai. Daar een wereldberoemd tempelcomplex uit de Khmer tijd (zo'n duizend jaar oud) bezocht, prachtig!

Morgen hebben we waarschijnlijk een afscheidsetentje met de grote groep internationale studenten en plan is om woensdag met de thaise studenten naar china town te gaan:) Inmiddels is een medestudente van geneeskunde in Leiden voor haar vakantie in Bangkok gearriveerd en we gaan proberen of zij nog een dagje met me mee kan lopen in het ziekenhuis. Zaterdag ga ik Mathilde al ophalen van het vliegveld, kan niet wachten! Heerlijk om eindelijk weer een vertrouwd iemand om me heen te hebben en lekker nederlands te kunnen spreken! We moeten (helaas) nog een paar dagen in Bangkok blijven, aangezien we tot maandag moeten wachten voor we ons visum voor Birma kunnen aanvragen bij de ambassade. Dinsdag vliegen we als alles volgens plan verlooptnaar Birma! Tickets geboekt, dus nu maar hopen dat onze visa op tijd klaar zijn.

Snel meer!
Liefs,

Daphne